Οικόσιτος γάτος τον οποίο οι ατυχίες της ζωής τον στέρησαν από το σπίτι του και αναγκάστηκε να επιβιώσει στον δρόμο. Θυμώνει και κάνει το περίφημο «χου» όποτε κάποιος άλλος κεραμιδόγατος διεκδικεί κάτι από τα σκουπίδια που είναι αναγκασμένος να φάει για να ζήσει. «Δεν είναι σωστά πράγματα αυτά, κύριε. Ζούμε στον 21ο αιώνα. Οφείλουμε να είμαστε ανθρωπιστές, ή έστω γατιστές, τουλάχιστον να σεβόμαστε τους κανόνες της συμβίωσής μας. Είμαστε πολιτισμένοι, παιδιά του Διαφωτισμού». Ο άτυχος οικόσιτος φίλος μας νιαουρίζει, βγάζει νύχια και δόντια, αλλά, τελικά, αναγκάζεται να υποχωρήσει απέναντι στη συμμορία των κεραμιδόγατων που ξέρουν καλύτερα την τέχνη των σκουπιδιών από τον ίδιο. Μένει τσουρομαδημένος, γλείφει τις πληγές του και προσπαθεί να σώσει την αξιοπρέπειά του. Αξιοπρέπεια uber alles. Δεν θα επιβάλλει ο κάθε κεραμιδόγατος τους κανόνες του στη γατική κοινωνία. Οι πατεράδες μας ήσαν κεραμιδόγατοι. Ζήσαμε την ένδοξη δυστυχία τους και δεν θέλουμε να την ξαναζήσουμε. Σφάχτηκαν για να καβαλήσει ο ένας τον άλλον, όμως εμείς, οι πολιτισμένοι γάτοι, θέλουμε ειρήνη, συνεννόηση και κοινές προδιαγραφές για τα αντιβιοτικά και τα καζανάκια. Ας μη σπαταλάμε το νερό. Είναι πολύτιμο.
Ο οικόσιτος γάτος είναι η Ευρώπη. Εχει να αντιμετωπίσει τους κεραμιδόγατους του κόσμου τούτου, έτοιμους να γελάσουν με τις ψευδαισθήσεις της. Κυρίως, δε, με την ψευδαίσθηση ότι η ίδια έχει καταφέρει να απαλλάξει τον κόσμο της από τη ζωή του δρόμου, τα ήθη του κεραμιδόγατου. Η απαλλαγή τους από τους αλήτες αίλουρους μπορεί να εκληφθεί ως μεταφορά της απώθησης του ιστορικού της παρελθόντος. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα χτίστηκε πάνω σε δύο βασικές αρχές: «Ποτέ πια πόλεμος. Οι κοινωνίες μας θα αναπτυχθούν μέσω της ευημερίας». Το δεύτερο απέτυχε μαζί με την οργάνωση της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Το πρώτο κατέρρευσε όταν ο Πούτιν, εισβάλλοντας στην Ουκρανία, έδειξε στην οικόσιτη Ευρώπη ότι η ζωή στον δρόμο της Ιστορίας δεν έχει αλλάξει. «Εως αν η ανθρωπείη φύσις η αυτή είη», που έγραψε ο Θουκυδίδης.
Η παθητικότητα της Ευρώπης απέναντι στην επιθετικότητα της Ρωσίας του Πούτιν δεν απέχει από τον ατυχήσαντα οικόσιτο γάτο μου. Η Ε.Ε. δημιούργησε ένα ασφαλές περιβάλλον απωθώντας την Ιστορία της Ευρώπης. Η πολιτισμική της αλαζονεία την έκανε να πιστέψει πως αυτό το ασφαλές περιβάλλον μπορούσε να κυριαρχήσει στον κόσμο της. Το Ιράκ ή το Αφγανιστάν ήσαν οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αυτοί ήσαν εκτός ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ομως τι γίνεται με τη Ρωσία του Πούτιν;