«Συγκλονιστήκατε;» Οι ρεπόρτερ των καναλιών που είχαν σπεύσει έξω από το σπίτι στην Πάτρα, μετά την άσκηση ποινικής δίωξης εις βάρος της μητέρας για ανθρωποκτονία από πρόθεση της 9χρονης κόρης της, προσπαθούσαν από νωρίς να αλιεύσουν την οργή. Λες και η κατηγορία για παιδοκτονία από μόνη της δεν ήταν αρκετά τραγική, έπρεπε να επενδυθεί και με το μένος των περιοίκων.
Δεν είχε σημασία ποιος μιλούσε ή τι σκέψεις διατύπωνε. Δεν υπήρχε φίλτρο – πότε υπήρξε άλλωστε; Τα ντεσιμπέλ της έντασης μαγνήτιζαν τα μικρόφωνα. Οι κατάρες είχαν πλέον μετακομίσει από την ψηφιακή αρένα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, στη γειτονιά.
Οι δυο-τρεις πολίτες που έπιασαν από νωρίς στασίδι πλαισιώθηκαν από πολλούς ακόμη. Μια γυναίκα βγήκε στον δρόμο με τη ρόμπα της, άλλη έφερε μαζί τα παιδιά της – προφανώς έκρινε ότι αυτή ήταν μια διδακτική στιγμή στην οποία έπρεπε να συμμετάσχουν. Οσο πιο μεγάλος ο όχλος, τόσο πιο έντονες οι φωνές. «Δεν θέλουν δικαστήριο, τον κόσμο θέλουν, εδώ πέρα», είπε κάποιος. «Εμείς είμαστε το δικαστήριο», συμπλήρωσε άλλος. Μιλούσαν στις κάμερες για κρεμάλες, απαιτούσαν τιμωρίες και δημόσιο εξευτελισμό, χτυπούσαν τις πόρτες του σπιτιού ζητώντας από τους συγγενείς της συλληφθείσας να βγουν έξω για να απολογηθούν, σε εκείνους.
«Θάνατος στους παιδοκτόνους», έγραψαν στα παντζούρια και απαθανάτισαν τη στιγμή με τα κινητά τους τηλέφωνα για να την αναρτήσουν έπειτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να εισπράξουν την επιβράβευση των ακολούθων τους. Και αυτόκλητοι δικαστές, αλλά και κομπάρσοι στο τηλεοπτικό και διαδικτυακό θέαμα που τόσο λαίμαργα κατανάλωναν εδώ και καιρό.
Από τις οθόνες τους είχαν παρελάσει άσχετοι με την υπόθεση δικηγόροι, φυσιογνωμιστές και χαρτορίχτρες, όσο οι αστυνομικές και ιατρικές αρχές προσπαθούσαν επιμελώς στο παρασκήνιο αυτού του παροξυσμού να λύσουν τον γρίφο και να συγκεντρώσουν τα απαραίτητα στοιχεία για το τι είχε συμβεί. Ηταν τόσο ακραία η δημοσιογραφική εκμετάλλευση της υπόθεσης που πρόσφατα σε εκπομπή εμφάνισαν μέχρι και σε ολόγραμμα την 9χρονη Τζωρτζίνα, ένα από τα τρία νεκρά παιδιά της οικογένειας στην Πάτρα. Η ψηφιακή αναπάραστασή της στεκόταν πλάι στον παρουσιαστή στο στούντιο. Το «εύρημα» δεν προσέφερε κάτι στην ενημέρωση του θεατή, πιθανότατα ήταν ακόμη μια απόπειρα για να στραγγίξει και άλλο το συναίσθημα.
Οσο στυγερό κι αν είναι ένα έγκλημα, δεν νομιμοποιείται ο όχλος. Ούτε η μακάβρια λειτουργία μεγάλης μερίδας των ΜΜΕ αποτελεί άλλοθι για τις επιλογές του κοινού τους. Καθείς και η ευθύνη του.