Την ημέρα που η Ρούλα Πισπιρίγκου προσήχθη στη ΓΑΔΑ, το απόγευμα της Τετάρτης, βρισκόμουν στα εξωτερικά ιατρεία του Αιματολογικού Ογκολογικού Τμήματος (ΤΑΟ) του Παίδων-Αγία Σοφία, στην κλινική «Ελπίδα-Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη». Είχα ακόμα ζωντανή στα μάτια μου την εικόνα των παιδιών με τις μητέρες τους: παιδιά που νοσούν με καρκίνο, με όγκο στο συκώτι, με νευροβλάστωμα, με σάρκωμα Γιούιν, με λεμφώματα, με λευχαιμία.
Από δίπλα, οι μητέρες τους: «Σήμερα ήρθαμε για τη δεύτερη χημειοθεραπεία». «Θα μπει χειρουργείο για να του βάλουν καθετήρα». «Είμαστε στο σχήμα της αρασιτίνης. Και συνεχίζουμε».
Ετοιμες με τις βαλίτσες τους για την εισαγωγή, αυτή ήταν η εικόνα μιας φροντίδας απαράμιλλης. Μιας αυτοθυσίας. Ολες αυτές οι μητέρες έδειχναν ψύχραιμες, αφιερωμένες στον σκοπό τους, στέρεες. Να μη δείξουν τον φόβο και την αγωνία τους στα παιδιά που νοσούν, ακόμα και την απελπισία τους. Η ψυχή τους το ήξερε φυσικά…
Η αντίθεση με την υπόθεση της Πάτρας δεν θα μπορούσε να είναι συντριπτικότερη.
Ομως, θέλω να είμαι σαφής: έως αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες, η Ρούλα Πισπιρίγκου δεν έχει ομολογήσει. Εως αυτή τη στιγμή η ενοχή της δεν έχει τεκμηριωθεί.
Αυτό όχι προς υπεράσπισή της, αλλά προς υπεράσπιση κάθε ανθρώπου που κατηγορείται για κάποιο έγκλημα.
Η συντριπτική, κραυγαλέα αντίθεση για την οποία μίλησα παραπάνω έγκειται όχι απλώς στην υποψία και μόνον ότι μπορεί μια μάνα να δολοφονεί μεθοδικά και ψυχρά το ένα της παιδί μετά το άλλο, όσο στην εικόνα που έβγαζε τόσο καιρό σε όλες αυτές τις συνεντεύξεις που έδινε.
Στέκομαι λοιπόν εδώ, προς το παρόν, και στέκομαι απορημένος, άναυδος, σοκαρισμένος: σε ένα βλέμμα, έναν τόνο φωνής. Αποστασιοποίηση που, αν μη τι άλλο, ήταν από την αρχή αφύσικη, εξωφρενική.
Θέλω να πω, ακόμα κι αν δεν είναι ένοχη για τον φόνο του παιδιού της (ή και των άλλων), η όλη στάση της είχε αρχής εξαρχής κάτι τρομακτικό. Κοντά σε αυτή όμως και ο πατέρας των παιδιών…
Μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι αυτό που έβγαζαν προς τα έξω δεν είναι ότι δεν είχαν συνειδητοποιήσει πως τα παιδιά τους είχαν πεθάνει, αλλά ότι δεν είχαν συνειδητοποιήσει καν ότι είχαν παιδιά, ότι ήταν γονείς.
Η υπόθεση έχει πολύ βάθος ακόμα και πολλά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν.
Μπορούμε να πούμε διάφορα για την καταχνιά της ανθρώπινης φύσης, όμως οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ο κανόνας. Αν θέλετε να δείτε γονείς, κάντε μια βόλτα σε μια παιδογκολογική κλινική.
Δεν ξέρω αν τα τρία κοριτσάκια δολοφονήθηκαν. Αυτό που υποψιάζομαι, πάντως, είναι ότι δεν τα έκλαψε κανένας. Και αυτό είναι από μόνο του μια συντριβή.