Και βέβαια επιθυμώ τη νίκη του Μακρόν στον δεύτερο γύρο. Και βέβαια αν ψήφιζα στη Γαλλία θα ψήφιζα τον Μακρόν. Το μόνο που δεν χρειάζεται η Γαλλία, μία από τις δύο ηγέτιδες δυνάμεις της Ευρώπης, είναι μία Λεπέν, η οποία δεν πιστεύει στην Ευρώπη. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν μπορείς να μη λάβεις υπ’ όψιν σου ότι για μία ακόμη φορά το δίλημμα των ψηφοφόρων είναι ανάμεσα στην Κεντροδεξιά και στην εθνικιστική Δεξιά. Η πρώτη φορά ήταν το 2002, όταν ο Σιράκ βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Λεπέν. Μόνον που τότε η γκωλική Δεξιά αλλά και το σοσιαλιστικό κόμμα ήσαν ακόμα υπαρκτές δυνάμεις. Και ο Λεπέν ήταν ο απόβλητος της δημοκρατίας. Ο Σιράκ κέρδισε τις εκλογές με συντριπτικό ποσοστό. Συντριπτική ήταν η νίκη του Μακρόν απέναντι στην κόρη του Λεπέν το 2017. Τα προγνωστικά για τον δεύτερο γύρο δείχνουν καθαρή νίκη που, πάντως, δεν θα είναι συντριπτική. Οι παραδοσιακές δυνάμεις της 5ης Δημοκρατίας έχουν περιθωριοποιηθεί και το ποσοστό του Μελανσόν αντανακλά μια ψήφο διαμαρτυρίας, η οποία νοσταλγεί τους παλιούς καλούς καιρούς μιας Αριστεράς που πρωταγωνιστούσε στους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη. Ψήφος αρνητική. Το «Καμία ψήφος στη Λεπέν», που επανέλαβε τρις ο Μελανσόν μετά τον πρώτο γύρο, εκφράζει στην κυριολεξία τη θέση του. Ξέρει, καλύτερα απ’ όλους, ότι τον ρόλο του αλλά και τη ρητορεία του τον έχει αναλάβει η Λεπέν.
Αυτή επιτίθεται στις ελίτ, στο όνομα του λαού, έχοντας αναδείξει και ένα ζήτημα που μέχρι προχθές ήταν απωθημένο στο ασυνείδητο ορθού πολιτικού λόγου. Το ζήτημα της γαλλικής ταυτότητας και της αποτυχίας του μοντέλου της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Σ’ αυτό τη βοήθησε και ο Ζεμούρ, που ανέδειξε την πολιτισμική ταυτότητα σε κύριο θέμα της εκστρατείας του. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η επιδραστικότητά του ξεπερνάει το εκλογικό του ποσοστό. Εβαλε ένα θέμα στην πολιτική σκηνή το οποίο κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει. Η γαλλική κοινωνία πάσχει από τις κοινωνικές ανισότητες, ζητεί περισσότερη ασφάλεια, ανησυχεί όμως και για την πολιτισμική της ταυτότητα. Η ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά του Μακρόν οφείλει να αναγνωρίσει το πρόβλημα και να αντιληφθεί ότι η καταθλιπτική απάθεια της πολιτικής ορθότητας την απομακρύνει ολοένα και περισσότερο από το αίσθημα της κοινωνίας. Η δημοκρατία λειτουργεί με τον ορθό λόγο της πειθούς, όμως η πειθώ δεν λειτουργεί χωρίς την κοινότητα του αισθήματος.
Η πολιτική Ευρώπη ανησυχεί για την άνοδο του δεξιού λαϊκισμού. Ομως όσο δεν στύβει το μυαλουδάκι της για να κατανοήσει ότι ανήκει κι αυτός στην Ευρώπη, θα αναλώνει το πολιτικό της κεφάλαιο σε ρητορικές καταγγελίες.