Είμαι ακραίο Κέντρο. Ας το παραδεχθώ, επιτέλους. Δεν έχει νόημα να το κρύβω άλλο, κυρίως από τον εαυτό μου. Ας το δω λίγο και ως μια μορφή ψυχοθεραπείας.
Είμαι ακραίο Κέντρο. Που σημαίνει ότι πιστεύω με φανατισμό στον κοινοβουλευτισμό, στην πολυκομματική αντιπροσωπευτική δημοκρατία, σε αυτή που πολλοί αριστεροί και κάμποσοι δεξιοί αποκαλούν απαξιωτικά «αστική».
Αυτή τη δημοκρατία που απαντά κυρίως στον δυτικό κόσμο, τον ευρωπαϊκό και τον αμερικανικό (παρά τις ιδιοτροπίες του), δεν τη βλέπω ως κάτι ιδανικό διότι δεν μπορεί να υπάρξει ιδανικό πολίτευμα. Πιστεύω, όμως, ότι είναι το λιγότερο κακό πολίτευμα, ειδικά για τις ατομικές ελευθερίες του πολίτη. Και, ιστορικά μιλώντας, η δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία εγγυάται την πρόνοια, την εξέλιξη, την πρόοδο, την τεχνολογική και επιστημονική αναβάθμιση, την ελευθερία του λόγου και της τέχνης.
Το «ακραίο» στον τίτλο του ακραίου Κέντρου έγκειται σε αυτή την παράμετρο: στην ακλόνητη πίστη στον κοινοβουλευτισμό και στους θεσμούς του.
Βεβαίως, ως γνωστόν, ο όρος «ακραίο Κέντρο» επινοήθηκε ως ύβρις από τους αντιπάλους του, υπό την έννοια ότι κάτω από το Κέντρο κρύβεται κάτι φασιστικό, αντιδημοκρατικό. Τι να πω τώρα σε αυτό; Εξαρτάται από τον ορισμό που δίνει κάποιος στην έννοια της δημοκρατίας.
Το σίγουρο είναι ότι το ακραίο Κέντρο λοιδορήθηκε στα χρόνια των αντιμνημονιακών εμμονών. Ηταν ο τρόπος της σύγχρονης ελληνικής ριζοσπαστικής Αριστεράς να συγκυβερνήσει με τη λαϊκιστική Ακροδεξιά: «ξετρυπώνοντας» το ακραίο εντός του Κέντρου. Αυτό λέγεται και ρίχνω στάχτη στα μάτια του κόσμου. Ως ένα βαθμό πέτυχε.
Αλλά δεν είναι μονάχα οι της ριζοσπαστικής Αριστεράς που εχθρεύονται το Κέντρο βαφτίζοντάς το ακραίο. Και οι παραδοσιακοί δεξιοί, οι σύγχρονοι λάτρεις του Τραμπ και του Πούτιν, το βρίσκουν απεχθές και εξόχως «εθνομηδενιστικό».
Το ακραίο Κέντρο βρίσκεται απέναντι στον Πούτιν και στον πουτινισμό. Απέναντι στην πουτινική Ρωσία, γεγονός που τους παραδοσιακούς δεξιούς (αυτούς που μέχρι να καταρρεύσει ο κομμουνισμός αποθέωναν την Αμερική, αλλά μετά θυμήθηκαν ότι η Αμερική είναι φορέας της εβραιομασονικής «Νέας Τάξης Πραγμάτων») ενοχλεί.
Αν κάτι μοιράζονται αυτοί οι δεξιοί με αυτούς τους αριστερούς είναι τη λατρεία του «πατερούλη»: ισχυρό, πατρικό κράτος ή/και ισχυρό πολιτικό αρχηγό στα όρια της προσωπολατρίας. Επίσης, τη λατρεία της κοινότητας εις βάρος της ατομικής ελευθερίας.
Το ακραίο Κέντρο στήριξε από την αρχή την ουκρανική αντίσταση απέναντι στην πουτινική βαρβαρότητα. Και αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που παραμένω ακραίο Κέντρο. Και δεν υπάρχει τίποτα το ακραίο σε αυτό.