Ηταν ημέρα Τρίτη, μεσημέρι, στις 6 Ιουνίου 1867, όταν ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής, πρέσβης της Ελλάδος στην Ουάσιγκτον, ξεκινούσε «εν μεγάλη χρυσοκτίτω στολή και εν παρασήμοις» για να επιδώσει τα διαπιστευτήριά του στον πρόεδρο των ΗΠΑ Αντριου Τζόνσον, που είχε αναλάβει το ανώτατο αξίωμα της μεγάλης αυτής Συμπολιτείας μετά τη δολοφονία του προέδρου Αβραάμ Λίνκολν.
Ακολουθώντας το πρωτόκολλο, γράφει στα «Απομνημονεύματά» του, ο Ραγκαβής σταμάτησε στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, όπου ο υπουργός κ. Στιούαρτ θα τον συνόδευε στον Λευκό Οίκο. Μετά μια σύντομη αναμονή, έκπληκτος είδε ο Φαναριώτης τον «Γραμματέα Επικρατείας» κ. Στιούαρτ που εμφανίσθηκε φορώντας «τον παλαιό του επενδύτη», από τον οποίο έλειπε ένα κουμπί, να παίρνει από το τραπέζι ένα καπέλο «ψάθινον, παλαιόν και τετριμμένον» και να το τοποθετεί στην κεφαλή του.
Προβληματιζόταν ο Ραγκαβής «περί της αφελείας των δημοκρατικών εθίμων εν Αμερική» στη διάρκεια της διαδρομής, οπότε ο κ. Στιούαρτ είχε την ευκαιρία να αναφερθεί και στην «οδοιπορία» του σουλτάνου Αμπντούλ Αζίζ στην Ευρώπη. Και ως πρακτικός άνθρωπος που ήταν, υπολόγιζε το κόστος της περιοδείας του σουλτάνου, υπαινισσόμενος ότι τα έξοδα προφανώς εκάλυψε ο τότε αυτοκράτωρ της Γαλλίας Ναπολέων Γ΄.
Στον Λευκό Οίκο τον ανέμεναν και άλλες εκπλήξεις. Οταν ο «εύσωμος» εκείνος πρόεδρος έκανε την εμφάνισή του, ο Ραγκαβής θεώρησε πως έβλεπε θαλαμηπόλο. Αλλά ως διπλωμάτης αναγνώρισε ότι ο «ράπτης το επάγγελμα» Αντριου Τζόνσον ήταν προικισμένος «διά φυσικής και δημώδους ευγλωττίας». Πρωτίστως εξετίμησε ότι για να αποφύγει «τους διπλωματικούς σκοπέλους» ο Τζόνσον ήταν ιδιαιτέρως φειδωλός στις λέξεις. Γι’ αυτό την αντιφώνηση προς τον Ελληνα πρέσβη ανέθεσε στον κ. Στιούαρτ.
Λίγες μέρες αργότερα, σε γεύμα που διοργάνωσε ο πρέσβης της Γαλλίας, ο γερουσιαστής Sumner ερώτησε τον Ραγκαβή εάν κατά την άποψή του η Ουάσιγκτον έπρεπε να δεχθεί τον διορισμό του νέου Οθωμανού πρέσβη Blaqua. Η απάντηση του Ραγκαβή υπήρξε καταφατική.
Είχαν έρθει τα πάνω κάτω στην Ελλάδα την εποχή εκείνη. Η έξωση του βασιλέα Οθωνα. Η άνοδος στον θρόνο του Γεωργίου Α΄, αλλά το ενδιαφέρον των Αμερικανών ήταν στα Οθωμανικά, όπως προκύπτει από όσα γράφει ο Ραγκαβής.
Πέρασαν 155 χρόνια από τότε, και οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μακράν η ισχυρότερη παγκόσμια δύναμη. Αλλά η αμεσότητα και η οικειότητα εκείνης της πρώτης επαφής επιβεβαιώθηκαν εμφαντικότατα κατά την επίσκεψη του Ελληνα πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον.
Η δεξίωση που ακολούθησε μετά τις συνομιλίες του κ. Μητσοτάκη με τον πρόεδρο Μπάιντεν ήταν ένα μεγάλο πανηγύρι. Η ομιλία της Πρώτης Κυρίας, εντυπωσιακή. Ο Λευκός Οίκος μεταμορφώθηκε στιγμιαίως στο Crystal Pallas της Αστόριας, με φαγητό και μουσική.
Η ομιλία του πρωθυπουργού στην ολομέλεια της Γερουσίας προκάλεσε ενθουσιασμό. Τόνωσε το ηθικό και την αυτοπεποίθηση των Ελλήνων σε αυτή τη ζοφερή περίοδο. Ισως να ήταν η ευτυχέστερη στιγμή της πολιτικής σταδιοδρομίας του κ. Μητσοτάκη έως τώρα. Σήμερα αναμένουμε το πρακτικό αποτύπωμα της «έξοχης αυτής ατμόσφαιρας» στην Ουάσιγκτον.