Η αναστάτωση που προκάλεσε η κατασκευή βιβλιοθήκης στο ΑΠΘ στις άγουρες νεανικές ψυχές οφείλεται, κατά τη γνώμη μου, στον φόβο του αγνώστου. Ειδικός δεν είμαι, όμως δεν βρίσκω άλλον τρόπο για να εξηγήσω τις βίαιες αντιδράσεις αυτών των φοβισμένων νέων. Είναι προφανές ότι δεν έχουν δει ποτέ βιβλιοθήκη στη ζωή τους, πολλοί δε από αυτούς αναρωτιέμαι αν έχουν δει ποτέ τους βιβλίο – εκτός από τα σχολικά εγχειρίδια, εννοείται. Πόσα ελληνικά σπίτια διαθέτουν αυτό το παράξενο έπιπλο που ονομάζεται βιβλιοθήκη; Κατά συνέπεια, είναι πολύ φυσικό να αντιμετωπίζουν τη βιβλιοθήκη όχι μόνον ως χώρο απόξενο, αλλά και ως χώρο που εγκυμονεί κινδύνους. Σκεφθείτε τον συμπαθέστατο άγριο, ο οποίος, συνηθισμένος να πολεμάει με βέλη και ακόντια, βρέθηκε για πρώτη φορά αντιμέτωπος με πυροβόλο όπλο. Σκεφθείτε πώς θα αισθανόσασταν αν μια νύχτα με φεγγάρι πέφτατε μύτη με μύτη με πράσινο αρειανό ανθρωποειδές με κερατάκια. Το βιβλίο γι’ αυτούς είναι εξίσου επικίνδυνο με το εμβόλιο που κρύβει μέσα του το τσιπάκι του Μπιλ Γκέιτς. Ο φόβος του αγνώστου είναι σύμφυτος με την ανθρώπινη ύπαρξη. Δικαιολογημένα, λοιπόν, τα παιδιά αντιδρούν όταν κάποιοι αποφασίζουν να καταλάβουν το σπήλαιο που είχαν φτιάξει για να αναπτύξουν τον πολιτισμό τους, τις μπίρες τους και τα χασίσια τους.
Κατανοώ, ως εκ τούτου, την αντίδραση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που υπερασπίζεται το δικαίωμα στη βαριοπούλα. Συμμερίζεται τον φόβο του αγνώστου που προκαλούν τα βιβλία στους φοιτητές. Τα μέλη του τον έχουν νιώσει στο πετσί τους. Κατανοώ, επίσης, την αντίδραση του πρύτανη του Πανεπιστημίου Κρήτης. Καταγγέλλει και αυτός την αστυνομική βία απέναντι στις βαριοπούλες. Ως πανεπιστημιακός, είναι σε θέση να αντιληφθεί τον φόβο που προκαλεί το βιβλίο στους φοιτητές. Κατανοώ, επίσης, και τον φίλο Νίκο Μαραντζίδη, ο οποίος με πρόσφατο άρθρο του στην «Κ» εξηγεί ότι όλα βαίνουν καλώς στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Αυτό, κατά τη γνώμη του, οφείλεται στην τήρηση των παραδόσεων. Είναι σαφές ότι οι βιβλιοθήκες δεν ανήκουν στις παραδόσεις των πανεπιστημίων μας.
Προτείνω, ως εκ τούτου, όσοι καταδικασθούν για τις ζημιές που προκάλεσαν στο ΑΠΘ, να υποβληθούν σε εντατική θεραπευτική αγωγή, η οποία θα βοηθήσει την επανένταξή τους στον πολιτισμένο κόσμο. Αντί για σωφρονιστικά ιδρύματα, να εγκλεισθούν σε βιβλιοθήκες. Να αναγκασθούν να διαβάσουν «τούβλα», όπως «Ο πόλεμος και ειρήνη» του Τολστόι ή ο «Οδυσσέας» του Τζόις, και, αφού εξετασθούν, να αφεθούν ελεύθεροι. Είναι και η βιβλιοθήκη κάτι σαν σωφρονιστικό ίδρυμα.