Οι αιτιάσεις που προβάλλονται σε μόνιμη βάση για την αντιμετώπιση της βαριάς εγκληματικότητας από την πλευρά των αστυνομικών είναι πως εκείνοι τους συλλαμβάνουν και τα δικαστήρια τους αφήνουν. Το θέμα είναι σοβαρό και δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να γίνει αντιληπτό πως, αν έτσι είναι τα πράγματα, τότε μιλάμε για ένα βαρέλι αντεγκληματικής πολιτικής που δεν έχει πάτο.
Αποτελέσματα πρόσφατης σοβαρής έρευνας, που πραγματοποιήθηκε από την ΕΛ.ΑΣ. και ανακοινώθηκε στο πλαίσιο επιστημονικής ημερίδας νομικού περιεχομένου, δυστυχώς ενίσχυσαν την επιχειρηματολογία της αστυνομίας.
Για τη διετία 2018- 2020 οι συλλήψεις μελών οργανωμένων εγκληματικών ομάδων έφθασαν τις 117. Σήμερα από αυτούς η συντριπτική πλειονότητα είναι εκτός φυλακής. Οι περισσότεροι έμειναν εκτός με περιοριστικούς όρους, άλλοι γιατί μέχρι να δικαστούν πέρασε το 18μηνο, ενώ σε πολλούς υπήρξαν συγχωνεύσεις ποινών που είχαν ως αποτέλεσμα να μείνουν ελεύθεροι.
Πριν πάμε στα δικαστήρια και στο πώς αντιμετωπίζεται από τη Δικαιοσύνη η βαριά εγκληματικότητα των συμμοριών με την οργανωμένη δράση, ίσως είναι εξαιρετικά χρήσιμο να δούμε τι γίνεται με τη νομοθεσία μας. Αν και έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια κάποια σημαντικά βήματα ιδιαίτερης αντιμετώπισης της οργανωμένης εγκληματικής δράσης, εντούτοις ακόμη δεν έχει ξεκαθαρίσει πλήρως η κατάσταση. Οι περιοριστικοί όροι αντί της προσωρινής κράτησης προβλέπονται για τα μέλη των συμμοριών και των εγκληματικών οργανώσεων χωρίς κάποια φειδώ. Το ίδιο και άλλες ευεργετικές διατάξεις για τους υποδίκους, τους καταδικασμένους κ.ά.
Από την άλλη πλευρά, οι δικαστές πολλές φορές χειρίζονται τις σοβαρές αυτές υποθέσεις, που έχουν μεγάλο κοινωνικό αντίκτυπο και πολιτική σημασία, υπό την έννοια της αποτελεσματικότητας της αντεγκληματικής πολιτικής, με τη λογική των συνηθισμένων υποθέσεων.
Δεν διακρίνουν τη σημασία τους, τις συνέπειες του να μείνει έξω και να συνεχίσει να δρα ανενόχλητο ένα μέλος εγκληματικής συμμορίας. Και το βασικότερο. Οι φυλακές δεν είναι έτσι οργανωμένες ώστε να αφοπλίζονται οι συμμορίες που κρατούνται. Συνεχίζουν, δυστυχώς, τη δράση τους μέσα από τα σωφρονιστικά καταστήματα και μάλιστα με μεγαλύτερη ασφάλεια και άνεση.
Η επιμόρφωση των δικαστών, που τώρα ξεκίνησε, ίσως αποτελέσει ένα εργαλείο, ώστε οι δικαστές να κατανοήσουν πλήρως τα καινούργια χαρακτηριστικά της οργανωμένης εγκληματικότητας που την καθιστούν επικίνδυνη και με συνέπειες διαλυτικές για ένα κράτος δικαίου. Οσο για τη νομοθεσία, το μαχαίρι και το πεπόνι τα έχει η κυβέρνηση. Και οι νόμοι που ισχύουν οφείλουν να παρακολουθούν τις εξελίξεις και ειδικά στον χώρο του οργανωμένου εγκλήματος και να μην αφήνεται, ως συνήθως συμβαίνει, η επεξεργασία μιας τέτοιας νομοθεσίας σε μεγαλοδικηγόρους που έχουν τα δικά τους. Η κοινωνία προέχει και η ασφάλεια των πολιτών, που αποτελεί ένα από τα πιο βασικά δικαιώματα στις μέρες μας.