Αφού ο Χένρι Κίσινγκερ τιμήθηκε με το Νομπέλ Ειρήνης, που έχασε έτσι τη μισή αξία του, για να χάσει την υπόλοιπη όταν δόθηκε προληπτικώς στον Μπαράκ Ομπάμα· αφού ο Ουίνστον Τσώρτσιλ πήρε το Νομπέλ Λογοτεχνίας για τα πολεμικά του απομνημονεύματα· αφού ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ βραβεύτηκε με το Λένιν Λογοτεχνίας για τις δικές του αναμνήσεις από τον πόλεμο, συστεγασμένες στην τριλογία «Μικρή γη», που πολτοποιήθηκε επί περεστρόικας, επειδή συν τοις άλλοις δεν ήταν γραφτό του Μπρέζνιεφ αλλά δημοσιογράφων-αυλικών του (παντού υπάρχουν τέτοιοι, όχι μόνο στις σοβιετίες), γιατί, αναρωτιέται κανείς, να μη δοθεί ένα Μέγα, ένα Τεράστιο Βραβείο Ανθρωπισμού και Αλληλεγγύης στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν; Τον κορυφαίο προστάτη προσφύγων και μεταναστών, σύμφωνα με την αυτοπροσωπογραφία του;
Σεμνός ο Τούρκος πρόεδρος, δεν παραπονέθηκε ούτε απαίτησε βραβείο. Του αρκούσε η χαρά που πρόσφερε το πορτρέτο του στους οργανωτές της Παγκόσμιας Κοινοβουλευτικής Διάσκεψης στην Κωνσταντινούπολη, 20-21 Ιουνίου, οι εργασίες της οποίας αφορούσαν «την εφαρμογή του Παγκόσμιου Συμφώνου για την Ασφαλή, Ομαλή και Τακτική Μετανάστευση και του Παγκόσμιου Συμφώνου για τους Πρόσφυγες, που υιοθέτησε ο ΟΗΕ το 2018». Η ανθρωπότητα δηλαδή, διά της Διακοινοβουλευτικής Ενωσης (IPU), έκρινε πως ο αρμοδιότερος τόπος για να δείξει ότι σκέφτεται και νοιάζεται τους μετανάστες και τους πρόσφυγες είναι η Τουρκία.
Αναμφισβήτητα, η Τουρκία είναι η χώρα με τους περισσότερους μετανάστες και πρόσφυγες, πάνω από 3,5 εκατομμύρια. Αρκεί όμως αυτό για να τη θεωρήσει η διεθνής κοινότητα «ιδανικό προορισμό»; Ετσι φαίνεται. Δεν έχει σημασία πώς ζουν, δηλαδή πώς η Τουρκία τους χρησιμοποιεί σαν ομήρους σε πολιτικά παίγνια και διασπαθίζει τα διεθνή κεφάλαια για να φτιάξει μια ανεκτή εικόνα, προς ικανοποίηση των «επιθεωρητών», αφήνοντας τα κρατικά και ιδιωτικά συμφέροντα να λυσσομανούν εις βάρος των ξεριζωμένων: εργολάβοι, αστυνομικοί, λιμενικοί, κτηματίες, επίσημοι και ανεπίσημοι διακινητές…
Το καθεστώς Ερντογάν δεν είναι υποδοχέας προσφύγων. Με την πολύχρονη στρατιωτική δράση του –εκτός Τουρκίας, στη Συρία και στο Ιράκ, αλλά και εντός, κατά των Κούρδων– δημιουργεί προσφυγικά ρεύματα. Και με τον αυταρχισμό του παράγει μετανάστες: δημοκράτες, αριστεροί, γκιουλενιστές, μέλη μειονοτήτων δραπετεύουν προς τον ελεύθερο κόσμο. Ο οποίος; Α, ναι, διοργανώνει φιλοπροσφυγικές συσκέψεις σε τόπο ανελεύθερο.