Νομίζω ότι η σχέση του κ. Μελανσόν με τον κ. Τσίπρα είναι η απόδειξη ότι η ευρωπαϊκή Αριστερά έχει αναβαθμισθεί σε ψυχικό σύνδρομο. Δεν το λέω απαραιτήτως για κακό. Απλώς, θα πρέπει να ξέρουμε με ποιους όρους θα κρίνουμε τη σχέση τους και κατ’ επέκταση αυτό που έγκριτοι πολιτικοί αναλυτές αποκαλούν ευρωπαϊκή Αριστερά. Επιστρέφω στην αρχική υπόθεση ψυχοθεραπείας. Το 2017, ο κ. Τσίπρας ήταν πρωθυπουργός της Ελλάδας και ο κ. Μακρόν εξελέγη πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Ο πρωθυπουργός συγχαίρει τον πρόεδρο, διότι θεωρεί ότι η εκλογή του αποδεικνύει την «πρόοδο των προοδευτικών δυνάμεων» στην Ευρώπη, στις οποίες και ο ίδιος συγκαταλέγει τον εαυτό του. Ο κ. Μελανσόν δυσαρεστείται. Δικαιολογημένα. Αν ζούσαμε στην αγαπημένη του εποχή, την Τρομοκρατία του 1793, θα είχε στείλει τον Τσίπρα στο αγαπημένο του πολιτικό εργαλείο, την γκιλοτίνα. Τον κ. Τσίπρα τον έχει ήδη καταδικάσει μετά το δημοψήφισμα του 2015. Τον έχει αποκαλέσει ελεεινό. Ο κ. Μελανσόν έχει γνωριστεί με την κ. Κωνσταντοπούλου, η οποία του έχει ψιθυρίσει τα σουξουμουσουτού της ελληνικής Αριστεράς. Οχι ότι η γαλλική διαφέρει.
Ομως, η Αριστερά είναι ιδέα. Κάτι σαν τον γάμο, στο πιο βαρύγδουπο. Και ο κ. Τσίπρας, ο οποίος δεν είναι πια πρωθυπουργός, ξεχνάει ότι ο κ. Μελανσόν, που δεν πρόκειται ποτέ να γίνει πρωθυπουργός, τον έχει αποκαλέσει «ελεεινό» και τον συγχαίρει για την επιτυχία του στις βουλευτικές εκλογές του 2022. Ποια επιτυχία; Ελάτε τώρα. «Κερδάμε, ήρθαμε δεύτεροι, θα του κάνουμε τη ζωή δύσκολη του λιμοκοντόρου». Η ελληνική Αριστερά ήθελε μια νίκη κάπου, για να σταθεί στα πόδια της. Τη νίκη ή τη βρίσκεις ή την εφευρίσκεις.
Τίποτε φοβερό δεν συνέβη στις βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία. Πάντως, το πολιτικό τοπίο δεν άλλαξε. Καμία ανατροπή. Αν εξαιρέσω την άνοδο της Μαρίν Λεπέν, η οποία βαραίνει τον χάρτη της δημοκρατίας προς τα δεξιά. Ισως και την ωρίμανση του Μακρόν, ο οποίος στην πρώτη του θητεία πολιτεύθηκε ως πολλά υποσχόμενος έφηβος. Ισως τα όρια που του επιβάλλει η κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση να τον βοηθήσουν να ξεκαθαρίσει την πορεία του και να πάρει τις αποστάσεις του από τους περιορισμούς της πολιτικής ορθότητας. Αν κοιτάξει κανείς με σοβαρότητα τον χάρτη του γαλλικού Κοινοβουλίου, δεν δυσκολεύεται να αντιληφθεί ότι η φυσιολογική πορεία του Κέντρου είναι η συνεννόηση με τη Δεξιά. Οσοι ανησυχούν για την άνοδο της Λεπέν, ας σκεφτούν ότι αυτή δεν οφείλεται στο γεγονός ότι κάποιοι βλαμμένοι την ψήφισαν. Κάποιοι την ψήφισαν επειδή τη θεωρούν ικανή να αντιμετωπίσει τα προβλήματά τους.