Πρόσωπο σαν Ιστορία

2' 12" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ορισμένοι στη χώρα μας απορούν με την αδημονία κρατών όπως η Ουκρανία και η Μολδαβία να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Προφανώς απορούν, ή και δυσφορούν ακόμα, επειδή αγνοούν την Ιστορία και τη μοίρα αυτών των χωρών στη σκιά της πρώην Σοβιετικής Ενωσης και νυν Ρωσίας.

Δεν είναι μόνον όμως η Ουκρανία και η Μολδαβία που επιθυμούν να γίνουν μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης (και βέβαια του ΝΑΤΟ). Η ένταση που προκλήθηκε στην πρόσφατη συνεδρίαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αφορούσε κυρίως στην αναβολή εκ μέρους της Ε.Ε. της συζήτησης για την ένταξη της Αλβανίας και της Βόρειας Μακεδονίας. Ακόμα και η Τουρκία «κάνει μούτρα» που η Ε.Ε. κρατάει κλειστές τις πόρτες προς αυτήν, παρά τη διφορούμενη έως και σχιζοφρενική στάση της ίδιας της Τουρκίας με αυτό το μόνιμο «φρένο – γκάζι» ως προς τη σχέση της με την Ε.Ε.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει χώρα στην ευρωπαϊκή ήπειρο που να μην επιθυμεί να γίνει μέλος ενός γκρουπ ισχυρών, το οποίο ναι μεν κλυδωνίζεται και παλινωδεί σε διάφορα θέματα, αλλά παραμένει μια λέσχη ισχυρών.

Η Ε.Ε. παραμένει μια ομπρέλα ασφαλείας απέναντι σε εξωτερικούς κινδύνους, αλλά και απέναντι σε εσωτερικούς κινδύνους που μπορεί να απειλούν τυχόν δημοκρατικές διαδικασίες και μηχανισμούς.

Κυρίως όμως παραμένει και μια ομπρέλα ασφαλείας για πολλές μικρές χώρες. Ομπρέλα ασφαλείας απέναντι σε εξωτερικούς κινδύνους αλλά και απέναντι σε εσωτερικούς κινδύνους που μπορεί να απειλούν τυχόν δημοκρατικές διαδικασίες και μηχανισμούς.

Οσοι δυσφορούν με την επιμονή χωρών όπως η Ουκρανία και η Μολδαβία να γίνουν μέλη της δημοκρατικής Ευρώπης δεν μπαίνουν στον κόπο να σκεφτούν ότι κάτι τέτοιο, θεωρητικά έστω, θα αποτελέσει εμπόδιο στον ρωσικό επεκτατισμό, από τον οποίο έχουν υποφέρει δεκαετίες τώρα. Ειδικά για την Ουκρανία, που βρίσκεται σε καθεστώς εισβολής από τη Ρωσία, μια τέτοια εξέλιξη (η έναρξη της συζήτησης για την ένταξή της στην Ε.Ε.) δεν περιλαμβάνει μόνο έναν βαρύ συμβολισμό, αλλά και κάτι πιο ουσιαστικό: βήματα εκδημοκρατισμού στο εσωτερικό της χώρας και ταυτόχρονη απομάκρυνση από την πολιτική κουλτούρα του αυταρχισμού που έχει επικρατήσει στη Ρωσία.

Οι εγχώριοι σκεπτικιστές απέναντι στην επιθυμία ανατολικών χωρών να γίνουν μέλη της Ε.Ε. θυμούνται μόνο αυτό που οι ίδιοι κατανοούν ως «σκοτεινή επιρροή της Αμερικής» στα ελληνικά πράγματα. Για τη ρωσική επιβολή ισχύος σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ ξέρουν όμως να κοιτάζουν αλλού αδιάφοροι.

Ακόμα θυμάμαι, πριν από μερικά χρόνια στη Νέα Υόρκη, φίλο Σλοβάκο δημοσιογράφο να με ρωτάει τι ενδιαφέροντα πράγματα μπορεί κάποιος να κάνει στο Κόνεϊ Αϊλαντ. Του παρέθεσα διάφορες επιλογές αναφέροντάς του κάποια στιγμή: «Εχει και πολλούς Ρώσους». Δεν θα ξεχάσω την απογοήτευση στο πρόσωπό του. Μια έκφραση αηδίας σχεδόν, που στην ουσία ήταν ένα κομμάτι Ιστορίας. Αυτή την Ιστορία ενσαρκωμένη σε ένα πρόσωπο είναι που πολλοί στη χώρα μας επιλέγουν να αγνοούν.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή