Διστακτικά προχωρούμε προς την τέταρτη δόση του εμβολίου. Σε αντίθεση με το πόσο γρήγορα σπεύδαμε σε όλες τις προηγούμενες δόσεις να εμβολιαστούμε, τώρα παρατηρείται βαρυθυμία.
Ισως να ευθύνεται το καλοκαίρι, η χαλάρωση που φέρνει και η αίσθηση ότι τους θερινούς μήνες, χάρη στους ανοιχτούς χώρους, μπορεί κάποιος (ή νομίζει ότι μπορεί) να προφυλαχθεί καλύτερα.
Μέσα στο καταχείμωνο, το εμβόλιο έμοιαζε με σανίδα σωτηρίας. Τώρα, αυτό που ακούμε συνέχεια είναι ότι όλο και λιγότεροι «καίγονται» να εμβολιαστούν. Προτιμούν να το αναβάλουν για το φθινόπωρο, ώστε να νιώθουν καλύτερα θωρακισμένοι τους δύσκολους χειμερινούς μήνες.
Δεν είναι επίσης λίγοι οι γιατροί που προτρέπουν τους πελάτες τους, ειδικά τους μεγαλύτερους σε ηλικία, να εμβολιαστούν το φθινόπωρο. Αυτό, παρότι τα κρούσματα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα και ενδεχομένως να αυξηθούν και άλλο με την –αναπόφευκτη– χαλαρότητα που έχει επέλθει.
Δεν είναι μόνον ότι ο κόσμος έχει πια κουραστεί. Είναι και όλη η φιλολογία περί διαφορετικών μεταλλάξεων που τα υπάρχοντα εμβόλια υποτίθεται ότι δεν καλύπτουν.
Ακούμε συνέχεια για Ο2 ή Ο3, που συνήθως κάνουν έναν πολύ συμβατικό πυρετό για περίπου δύο ημέρες ή και πιο ήπια συμπτώματα, ανάλογα με το φορτίο του ιού που έχει λάβει ο καθένας. Ακούμε όμως και για την Ο4 και την Ο5 οι οποίες, λέγεται, χτυπάνε και «σαραντάρια».
Η γενική πεποίθηση είναι πως τα υπάρχοντα εμβόλια δεν καλύπτουν αυτές τις παραλλαγές της «Ομικρον». Πρέπον θα είναι να μάθουμε θετικά από επιστημονικά χείλη τι ακριβώς ισχύει.
Είναι όμως πιθανό ακόμα και οι ίδιοι οι γιατροί να μην είναι απολύτως βέβαιοι. Η ιστορία με την COVID -19 έχει δείξει από την αρχή ότι η επιστημονική κοινότητα ανακάλυψε, «γνώρισε», τον ιό καθώς αυτός εξελισσόταν στο πλαίσιο της πανδημίας. Ακόμη τον μαθαίνει κι ας έχει καλύψει τεράστιο έδαφος.
Υπάρχει ένας επιπλέον λόγος, που ο κόσμος διστάζει να λάβει την τέταρτη δόση του εμβολίου. Παραβλέπω το μη υποχρεωτικό στοιχείο της συγκεκριμένης δόσης και στέκομαι περισσότερο στο εξής δεδομένο: τα κρούσματα είναι ψηλά, αλλά οι θάνατοι παραμένουν σε χαμηλά επίπεδα. Η γενικευμένη αίσθηση είναι ότι ο ιός «συμβατικοποιείται» σιγά σιγά. Μετατρέπεται σε μία ακόμη μορφή γρίπης. Αρα δεν υπάρχει αγωνία, εκτός και αν μιλάμε για ανθρώπους με θέματα υγείας, υποκείμενα νοσήματα. Γενικά όμως, με δεδομένη και την κόπωση, ο ιός έχει παύσει να αποτελεί το φόβητρο που ήταν.
Ο ιός ωστόσο έχει δείξει κάτι ακόμα: ότι είναι απρόβλεπτος. Ας μην εφησυχάζουμε όσο μπορούμε. Κυρίως, όμως, πρέπει σύντομα να ακούσουμε μια νέα, όσο το δυνατόν πιο σφαιρική, ενημέρωση από επίσημα, επιστημονικά χείλη και να μην κάνουμε του κεφαλιού μας.
