Συγκινεί η ιστορία του 19χρονου μαθητή από το Ιράν, ο οποίος παρότι μόλις τρία χρόνια στην Ελλάδα αρίστευσε στις Πανελλαδικές Εξετάσεις. «Σήμερα είναι η πιο ωραία ημέρα της ζωής μου από τότε που ήρθα στην Ελλάδα. Ή, μάλλον, η δεύτερη πιο ωραία. Η πρώτη πιο ωραία ήταν τον περασμένο Ιανουάριο όταν πήραμε τα χαρτιά για το άσυλο. Νοικιάσαμε ένα σπίτι στη Μυτιλήνη και από τότε ζούμε εκεί», είπε στην «Κ» (29/6). «Μη με βλέπετε έτσι χαρούμενο. Εχω περάσει πολύ δύσκολες ημέρες». Ενα σπίτι, μια νέα πατρίδα, όνειρα που συμπυκνώνονται πίσω από το εισιτήριο για το πανεπιστήμιο. Ο Κουρός Νουρμοχαμαντί Μπαϊγκί, με το πλατύ χαμόγελό του, μπορεί να εμπνεύσει. Αλλά απαιτούνται πράξεις μαζί με τα χειροκροτήματα επιβεβαίωσης της συμπάθειάς μας προς τους πρόσφυγες.
Χιλιάδες ιστορίες παιδιών από ξένες χώρες «κρύβονται» στα σχολεία της Ελλάδας. Στα τέλη του 2021, φοιτούσαν 15.532 μαθητές από την Αλβανία, από το Αφγανιστάν 1.059 μαθητές, 600 από τη Γεωργία, 561 από το Ιράκ και από τη Συρία 481 μαθητές.
Ο πόνος του ξεριζωμού, το χαοτικό ξένο περιβάλλον, οι οικονομικές δυσκολίες, όταν ξεπερνιούνται με τέτοιο εμφατικό τρόπο όπως συνέβη με τον Κουρός, προσφέρουν παραδείγματα που συγκινούν. Ομως, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η ενσωμάτωση των μεταναστών είναι μακρά πορεία, η οποία φτάνει μέχρι τη δεύτερη ή και την τρίτη γενιά μέχρι να ολοκληρωθεί.
Ακόμη πιο δύσκολες είναι οι συνθήκες για όσους μετανάστες έχουν στο σπίτι παιδιά με ειδικές ανάγκες και οι γονείς ψάχνουν απεγνωσμένα κρατική βοήθεια. Γνωρίζω μια γενναία γυναίκα από την Αλβανία, που καθημερινά κάνει διπλά μεροκάματα καθαρισμού σπιτιών για να καταφέρει να έχει για το παιδί της έναν ειδικό δίπλα του στο σχολείο. Το παιδί έχει διαγνωσθεί με μια αναπτυξιακή διαταραχή και ο ειδικός που χρειάζεται να βρίσκεται δίπλα του «κοστίζει» περί τα 1.000 ευρώ τον μήνα. Το υπουργείο Παιδείας συνήθως καλύπτει τέτοιες ανάγκες με καθυστέρηση, αφήνοντας τους γονείς χαμένους στα πλοκάμια της γραφειοκρατίας των δημόσιων υπηρεσιών, των καθημερινών προβλημάτων και της στενοχώριας για το παιδί τους που δεν μπορούν να βοηθήσουν. Και αυτό το τελευταίο είναι που πονάει περισσότερο.