Σε πολλά θυμίζουν ο ένας τον άλλον, ο Μπόρις Τζόνσον με τον Ντόναλντ Τραμπ. Μεταξύ μας, ο Μπόρις είναι σαφώς πιο συμπαθής από τον Τραμπ.
Παρά τις διαφορές τους, αμφότεροι ανήκουν σε ένα τελευταίας κοπής είδος πολιτικών, μοιράζονται ένα πολιτικό προφίλ που καθορίζεται από τη γενική και αόριστη έννοια του λαϊκισμού. Που σημαίνει ότι το πνεύμα της εποχής τούς σηκώνει.
Είναι και κάτι ακόμα, επιφανειακό θα αντιτείνει κάποιος, όμως ενδεικτικό: η μπουφόνικη φυσιογνωμία, το γραφικό παρουσιαστικό. Ειδικά στην περίπτωση του Τραμπ, πρέπει από την εποχή του Μουσολίνι να είχε να εμφανιστεί στην πολιτική σκηνή τέτοια μπουφόνικη φυσιογνωμία.
Πριν από μερικά χρόνια, πάντως, δύσκολα θα αποδεχόταν κάποιος την πρόβλεψη ότι ο μεν θα έφτανε έως το Λευκό Οίκο και ο δε έως την Ντάουνινγκ Στριτ.
Αυτή την έκπτωση, σε ύφος και ήθος, λίγοι την περίμεναν από τον αγγλοσαξονικό κόσμο.
Πληθωρικοί, θορυβώδεις, αγοραίοι έως και ακραίοι, υπονομευτές του θεσμικού πλαισίου των χωρών τους (σε αυτό ειδικά ο Τραμπ ήταν πρωταθλητής), επιρρεπείς στα (ανόητα) σκάνδαλα, υπερπατριώτες και σαγηνευτές των μαζών, ο Αμερικανός και ο Αγγλος ταίριαξαν σε πολλά.
Αν σε κάτι διαφέρουν έντονα είναι στο πώς βλέπουν τον Βλαντιμίρ Πούτιν και τη Ρωσία του.
Ο Τραμπ θα ήθελε κατά βάθος να είναι κάτι σαν τον Πούτιν ή, έστω, να απολαμβάνει τις εξουσίες του τελευταίου. Το όνομά του, από το ξεκίνημα της προεδρίας του, συνδέθηκε με τις πολυσυζητημένες θεωρίες περί ανάμειξης της Ρωσίας στα εσωτερικά της Αμερικής.
Και το Brexit του Μπόρις, όμως, ήταν ένας διακαής πόθος του Βλαδίμηρου· οι αόρατες στρατιές των «τρολ» του και οι μυστικές του υπηρεσίες τα έδωσαν όλα για να επιτευχθεί ο σκοπός του Μπόρις. Μετά την εισβολή στην Ουκρανία, ωστόσο, ο Μπόρις άστραψε και βρόντηξε κατά της Ρωσίας.
Από την άλλη, Τραμπ και Μπόρις συνδέονται με ένα ακόμη –αρνητικό– κοινό στοιχείο: οι πτώσεις τους υπήρξαν θλιβερές. Ο Τραμπ έκανε έναν κακό χαμό αμφισβητώντας επιθετικά τη νίκη του Μπάιντεν στις εκλογές, καλλιεργώντας το τοξικό κλίμα που οδήγησε στην πρωτοφανή εισβολή των οπαδών του στο Καπιτώλιο.
Τώρα, ο Τραμπ διεκδικεί εκ νέου μια νέα τετραετία και πολλοί πιστεύουν (ή φοβούνται…) ότι θα τα καταφέρει. Θα δείξει.
Η δε πτώση του Μπόρις υπήρξε πρωτοφανής όχι μόνο για τα βρετανικά πολιτικά δεδομένα, αλλά και διεθνώς.
Ζούμε σε εποχές που εξέθρεψαν τους Τραμπ και τους Μπόρις όπως κάποτε, άλλες εποχές, εξέθρεψαν τον Ρούζβελτ και τον Τσώρτσιλ, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον αγγλόφωνο κόσμο. Το πνεύμα της σημερινής εποχής σηκώνει το αγοραίο, το μπουφόνικο και το ναρκισσιστικό στην πολιτική. Με άλλα λόγια, σηκώνει το αυτοκαταστροφικό.
