Οι αντιδράσεις μετά την απόφαση του δικαστηρίου για τον Δημήτρη Λιγνάδη έχουν προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις.
Η δημόσια διαπόμπευση και επικήρυξη της προέδρου της δίκης και των άλλων δικαστικών, η οποία εμφανίζεται όχι μόνον από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και με οργανωμένες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας σε θέατρα και χώρους με καλλιτεχνικά δρώμενα, παραπέμπει σε καθεστώτα όπου η διάκριση των εξουσιών δεν έχει εμπεδωθεί ή καταβάλλεται προσπάθεια το συνταγματικό τοπίο να καταστεί θολό, με συνέπειες διαλυτικές για το κοινωνικό σύνολο και για την ίδια τη δημοκρατία.
Αλλο είναι η κριτική, σκληρή, σκληρότατη στις δικαστικές αποφάσεις, που δεν είναι στο απυρόβλητο, και άλλο η διαπόμπευση δικαστών, οι οργανωμένες επιθέσεις κατά του δικαστηρίου που εξέδωσε μια απόφαση, που έχει προκαλέσει προβληματισμούς και έντονες αμφισβητήσεις.
Οι δικαστικές αποφάσεις που είναι εσφαλμένες διορθώνονται πρώτα από όλα από την ίδια τη Δικαιοσύνη. Αυτά προβλέπονται από το Σύνταγμα και αυτά ισχύουν σε όλες τις χώρες, όπου δημοκρατικά καθεστώτα με τα όποια προβλήματά τους ορίζουν τις ζωές των πολιτών.
Η απόφαση για Λιγνάδη ήδη αποτελεί αντικείμενο για άσκηση έφεσης από την Εισαγγελία Εφετών. Η καταδίκη του σε 12 χρόνια και η απόφαση να αφεθεί ελεύθερος έως ότου δικαστεί η υπόθεση σε δεύτερο βαθμό, δεν αποτελεί αυθαίρετη κρίση του δικαστηρίου. Είναι πρόβλεψη του νόμου και η εφαρμογή του δεν είναι επιλεκτική. Δεκάδες σε καθημερινή βάση που καταδικάζονται σε πολυετή κάθειρξη, πάνω από δέκα χρόνια, αφήνονται ελεύθεροι έως τη δίκη του δεύτερου βαθμού.
Αν ο νόμος είναι εσφαλμένος, τα πολιτικά κόμματα έχουν την ευθύνη για την αλλαγή του. Τρομάζει η εφιαλτική εικόνα να γυρίσουμε τρεις αιώνες πίσω και να πάμε στα λαϊκά δικαστήρια. Η δικαιοσύνη απονέμεται από δικαστές. Τα προβλήματά της, οι υστερήσεις της, οι παθογένειές της είναι μείζονος σημασίας. Ομως, άλλο η προβληματική λειτουργία της κι εντελώς άλλο η υποκατάστασή της από κοινωνικές ομάδες που θέλουν να επιβάλουν το δικό τους δίκαιο.
Οι αντιδράσεις εδώ ξεπερνούν τις αναμενόμενες για μια δικαστική κρίση. Φθάνουν σε όρια αλλοίωσης της συνταγματικής μας τάξης και σε εφαρμογή λογικών έξω από τη δημοκρατία. Οι δικαστές αντέδρασαν με σκληρή και ουσιαστική ανακοίνωση, επισημαίνοντας τα μείζονα που προκαλούνται από τις οργανωμένες αντιδράσεις. Τα πολιτικά κόμματα έχουν την ευθύνη, όπως και οι πολίτες, να προστατεύσουν τους θεσμούς.