Ανάμεσα σε όλα τα καλά και θετικά που έχουν γίνει για τη διευθέτηση και τον εξωραϊσμό στις πύλες εισόδου της χώρας μας, ο Πειραιάς αποτελεί εξαίρεση. Δεν θα σταθώ στα βασικά της προβληματικής εικόνας, τα οποία θα επιλύσουν όσα έχουν προγραμματιστεί να γίνουν μελλοντικά για τη συνολική ανάπλαση του λιμανιού, αλλά σε όσα πλήττουν το κύρος της χώρας και προσβάλλουν τον πολίτη. Κάθε μέρα. Για όλο το καλοκαίρι.
Τίποτε καινούργιο δεν υπάρχει σε αυτό. Η ακινησία στη διαδρομή ανάμεσα στον σταθμό του ηλεκτρικού και στις διάφορες πύλες του λιμανιού προκαλεί, για μια ακόμη χρονιά, θλίψη. Αισθήματα ντροπής για όσα καλούνται χιλιάδες Ελληνες και ξένοι ταξιδιώτες να αντιμετωπίσουν. Ανάμεσα σε οχήματα, λεωφορεία, κόρνες, φανάρια, περιφράξεις που ντρέπεσαι και να κοιτάξεις, ταξιδιώτες σέρνουν τις αποσκευές τους στα βρωμερότερα πεζοδρόμια που μπορεί κανείς να φανταστεί.
Ετσι ήταν και το 1990, και το 2000, και το 2010. Ετσι είναι και φέτος. Ακινησία, αταραξία. Δεν βρέθηκε κανείς ούτε και φέτος να πει ότι έως ότου γίνουν τα οριστικά έργα στο λιμάνι, ας φτιάξουμε μια προσωρινή διαδρομή από τον σταθμό του Πειραιά έως τις πύλες, μια διαδρομή που να μην είναι αποκρουστική σε ρυπαρότητα, ακαλαισθησία και βαρβαρότητα, ας φτιάξουμε μια διαδρομή στην οποία να τηρούνται κάποιες βασικές προδιαγραφές κοινής λογικής, ευπρέπειας, λειτουργικότητας και αυτοσεβασμού. Οσα δηλαδή απουσιάζουν.
Ο Πειραιάς αδικείται, αλλά μαζί και η χώρα. Περισσότερο, όμως, προβληματικό είναι το γεγονός πως δήμαρχοι πάνε και έρχονται, υπουργοί αλλάζουν, παράγοντες του τουρισμού κάνουν ανακοινώσεις, ο ιδιωτικός τομέας επενδύει στο αύριο, δεν βρέθηκε ένας να σκεφτεί ότι το πλήγμα που καθημερινά υφίσταται η τουριστική πολιτική είναι μεγάλο. Οι ταξιδιώτες προς τα νησιά του Αιγαίου, που είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν αυτήν τη διαδρομή, γνωρίζουν πολύ καλά. Γνωρίζουν όσα οι μεγαλοσχήμονες του τουρισμού αγνοούν γιατί ποτέ δεν έχουν ταξιδέψει έτσι. Ποτέ δεν ήταν αναγκασμένοι να σύρουν την αποσκευή τους από την αποβάθρα του ηλεκτρικού στις πύλες αναχώρησης για τα νησιά.
Η αθλιότητα της διαδρομής αυτής είναι χρήσιμη. Μας υποχρεώνει να είμαστε ρεαλιστές, μας υποχρεώνει να γνωρίζουμε την απόσταση ανάμεσα στους στατιστικούς πίνακες και στην αλήθεια του πεζοδρομίου, μας αναγκάζει να αποκτήσουμε αυτογνωσία και ταπεινότητα. Αφού αυτοσεβασμό δεν έχουμε, ούτως ή άλλως.