Αναταράξεις στο πολιτικό σκηνικό μετά τις παραιτήσεις Δημητριάδη και Κοντολέοντος είναι ο τίτλος του ρεπορτάζ της χθεσινής «Κ». Ο εστί μεθερμηνευόμενον ότι ο δημόσιος βίος θα βυθιστεί σε μια συνθήκη ακόμη μεγαλύτερης ασυνεννοησίας και στο τέλος κανείς δεν θα καταλάβει τι ακριβώς συνέβη. Εγώ, πάντως, θα μείνω με την απορία. Τι στην ευχή θέλει να μάθει κάποιος ο οποίος παγιδεύει και παρακολουθεί τις επικοινωνίες του κ. Ανδρουλάκη; Αν, εννοείται, αληθεύει πως έτσι έγιναν τα πράγματα. Τι άλλο μπορείς να ανακαλύψεις εκτός από τη διάφανη πολιτική ρηχότητα του ανδρός; Ως εκ τούτου, θα προσπαθήσω να αξιοποιήσω τον χρόνο που μας απομένει μέχρι την επίσημη έναρξη της προεκλογικής περιόδου για να εκθέσω τους προβληματισμούς μου για θέματα που θεωρώ πως είναι πολύ σημαντικότερα από τις όποιες αναταράξεις στον αφρό των ημερών. Τα χρονογραφήματα αυτής της εβδομάδας τα αφιέρωσα στον τρόπο που διδάσκεται η λογοτεχνία στη Μέση Εκπαίδευση. Με άλλα λόγια, στον τρόπο με τον οποίον οργανώνεται η σχέση των νεότερων γενεών με την ανάγνωση, κοινώς με την υστέρηση στην κατανόηση του κειμένου και κατ’ επέκταση την αδυναμία αντίληψης της εκφραστικής δυναμικής της ελληνικής γλώσσας. Τα ελληνικά δεν κινδυνεύουν από την εισαγωγή ξένων λέξεων ή εκφράσεων. Τα ελληνικά, όπως και κάθε μεγάλη γλώσσα, κινδυνεύουν από την αποχύμωση.
Χρειάζεται θάρρος για να παραδεχτούμε ότι ο τρόπος που διδάσκεται η λογοτεχνία, άρα η ελληνική γλώσσα, είναι αμήχανος, στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη απωθητικός. Τους δίνουν το «Απολείπειν ο θεός Αντώνιον» του Καβάφη. Ενα μικρό αριστούργημα, ένα κομμάτι μουσικής δωματίου. Και τους ζητούν να το αναλύσουν βάσει των λεγομένων «κειμενικών παραμέτρων». Πρόκειται για διάφορα αναλυτικά εργαλεία τα οποία η λογοτεχνική κριτική έχει δανειστεί από τη γλωσσολογία. Και τα οποία αντιμετωπίζουν το λογοτεχνικό κείμενο λίγο ως πολύ σαν να είναι κάποιο βατραχοειδές το οποίο ανατέμνουν για να δουν τη λειτουργία των οργάνων του. Το αίσθημα του κειμένου, η συγκίνηση, περιμένει το κουδούνι για το διάλειμμα. Και εν τω μεταξύ, ο δάσκαλος είναι ικανοποιημένος διότι εφάρμοσε μια σύγχρονη μορφή διδασκαλίας της λογοτεχνίας. Χίλιες φορές να μάθαιναν να απαγγέλλουν από στήθους το ποίημα, κι ας μην ήξεραν τις κειμενικές παραμέτρους. Α, ρε συντηρητικούρα Θεοδωρόπουλε. Το λιγότερο είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού. Γιατί έχει αφανιστεί το είδος λόγου που λέγεται λογοτεχνική κριτική από τον δημόσιο διάλογο; Σε μια χώρα που από τον Γρηγόριο Ξενόπουλο ώς τον Τέλλο Αγρα και τον σχεδόν συνομήλικό μου Δημοσθένη Κούρτοβικ το είδος έδωσε εξαιρετικά κομμάτια λογοτεχνικής γραφής; Τώρα μας έχουν μείνει οι «παρουσιάσεις».