Μια σοκαριστική είδηση δημοσιοποιήθηκε πριν από λίγες ημέρες. Δικαστήριο της Αιγύπτου αποφάσισε να μεταδοθεί ζωντανά η εκτέλεση θανατικής ποινής ενός νεαρού, ο οποίος καταδικάστηκε για τη στυγερή δολοφονία μιας κοπέλας.
Αποφασίστηκε να μεταδοθεί σε όλη τη χώρα προς παραδειγματισμό και προκειμένου, όπως έκρινε το δικαστήριο, να καταστεί σαφές ότι εγκλήματα με θύματα γυναίκες θα έχουν ως ποινή τον θάνατο και μάλιστα σε δημόσια θέα.
Τελευταία στη χώρα μας οι δολοφονίες γυναικών έχουν λάβει χαρακτήρα επιδημίας. Δεκάδες γυναίκες, μικρότερης ή μεγαλύτερης ηλικίας, χάνουν τη ζωή τους με βιαιότητα από τα χέρια συζύγων ή συντρόφων. Τα στυγερά εγκλήματα οδηγούν πολλούς, εντός και εκτός δικαστηρίων, στη διατύπωση απόψεων για επαναφορά της θανατικής ποινής. Δεν είναι λίγες οι φορές που συγγενείς θυμάτων με οργή μέσα στις δικαστικές αίθουσες αποδοκιμάζουν την ποινή των ισοβίων, που επιβάλλεται, και ζητούν θανατική ποινή για τους δράστες.
Είναι όμως η θανατική ποινή, ποινή; Ασφαλώς όχι. Οι ποινές έχουν πάψει να αποτελούν εκδίκηση για τον δράστη. Αποτελούν σωφρονιστικά μέτρα, που βέβαια ενέχουν και τη μεγάλη ηθική απαξία, που ο νόμος και η κοινωνία επιφυλάσσουν για εγκληματικές συμπεριφορές που καταργούν το δικαίωμα στη ζωή ή προσβάλλουν βάναυσα θεμελιώδη αγαθά της προσωπικότητας ενός ανθρώπου.
Οσο βαρύ κι αν είναι ένα έγκλημα, ωστόσο, όσο και αν αγανακτούμε και οργιζόμαστε, δεν μπορούμε να φθάσουμε να ζητάμε την επαναφορά της θανατικής ποινής. Το παρελθόν δεν είναι η λύση. Από την άλλη, όμως, η πολιτεία οφείλει να εξασφαλίσει ότι οι ποινές που επιβάλλονται από τα δικαστήρια, για βαριά εγκλήματα, πρέπει και να εκτίνονται. Για παράδειγμα τα ισόβια, η ανώτατη ποινή που προβλέπεται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, είναι μια ποινή πολύ βαριά, αρκεί να μην «εξαερώνεται» με την παραμονή του δράστη για λίγα χρόνια στη φυλακή.
Τα ισόβια δεν μπορεί να σημαίνουν ισόβια, αλλά δεν επιτρέπεται και να σημαίνουν και δεκαέξι χρόνια «μέσα» για ορισμένες βαρύτατες εγκληματικές συμπεριφορές. Τροποποιήσεις των τελευταίων ετών επιχείρησαν να βελτιώσουν την εικόνα, ώστε ισοβίτες για βαριά εγκλήματα να μένουν περισσότερο στη φυλακή. Η ρύθμιση, για παράδειγμα, και η ερμηνεία της από τα δικαστήρια για την περίπτωση του Δημήτρη Κουφοντίνα, που έχει καταδίκη για 11 φορές ισόβια, ήταν σωστή. Να βγει από τη φυλακή μετά 25 χρόνια και όχι 20. Με άλλα λόγια, τα 20 χρόνια να ισχύουν για τους απλούς ισοβίτες και όχι για τους πολυϊσοβίτες. Τέτοιες διαφοροποιήσεις μπορεί να κάνει ο νόμος και για άλλες περιπτώσεις, όπως οι γυναικοκτονίες. Για να μη φθάσουμε να μένει χωρίς ικανοποίηση το αίσθημα δικαιοσύνης των πολιτών, στοιχείο διαλυτικό για την κοινωνία και τη δημοκρατία.