Οταν κάποιος γράφει για τα ελληνοτουρκικά ή για μειονότητες κινδυνεύει να χαρακτηριστεί προδότης, μειοδότης, εξοβελιστέος. Παρά ταύτα, θα συμφωνήσω με τον επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας για τον διάλογο με την Τουρκία, Παύλο Αποστολίδη, ο οποίος είπε πρόσφατα ευθαρσώς: «Μην πιστεύετε ότι όλα τα πράγματα που διεκδικεί η Τουρκία είναι παράνομα. Δεν είναι όλα παράνομα».
Πρώτα οι μουφτήδες. Ο νόμος 4964, που δημοσιεύθηκε στις 30/7, προβλέπει μέτρα για τον εκσυγχρονισμό των μουφτειών της μειονότητας της Θράκης. Τα μέτρα είναι προς τη δημοκρατική κατεύθυνση, δηλαδή της συμμετοχής των μειονοτικών στην επιλογή του μουφτή. Ωστόσο, επιμένουν στον διορισμό του από την κυβέρνηση, αγνοώντας τον άλλο μουφτή που εκλέγεται παράλληλα από τη μειονότητα. Αυτοί οι άλλοι θα συνεχίσουν να χαρακτηρίζονται «ψευδομουφτήδες» και να πηγαίνουν φυλακή για αντιποίηση αρχής. Για το θέμα αυτό έχει καταδικαστεί η χώρα μας επανειλημμένως από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ: περιπτώσεις Μεχμέτ Εμίν Αγγά και Ιμπραήμ Σερήφ). Ο νόμος τούς αγνοεί. Προφανώς από φόβο ότι θα είναι πιόνια του τουρκικού προξενείου. Φαίνεται όμως ότι και ως «ψευδομουφτήδες» έχουν αρκετή δύναμη για να εξυπηρετούν το προξενείο και, επιπλέον, έχουν ως όπλο με διεθνή εμβέλεια τα ανθρώπινα δικαιώματα που καταπατούνται. Εχουν και τον Ερντογάν να διαλαλεί ότι εκείνος, σε αντίθεση με εμάς, δεν διορίζει τον Πατριάρχη και να το χρησιμοποιεί ως αντίβαρο των απειλών του για την εδαφική μας ακεραιότητα.
Δεν είναι μόνο το θέμα του μουφτή. Η χώρα μας έχει καταδικαστεί από το ΕΔΑΔ και για την απαγόρευση σύστασης σωματείων που περιέχουν τις λέξεις «τουρκικό» ή «μακεδονικό». Παρά τις καταδίκες, όμως, τα δικαστήριά μας αρνούνται να συμμορφωθούν, δίνοντας και άλλα επιχειρήματα στον Ερντογάν. Πολύ περισσότερο που, κατά τον νομικό Ν. Αλιβιζάτο, «αν ο σκοπός του σωματείου είναι νόμιμος, τότε, κατά το ελληνικό Σύνταγμα, αυτό δεν μπορεί να διαλυθεί επειδή τα μέλη του αυτοπροσδιορίζονται όπως αυτά βούλονται».
Ολα αυτά τα προβλήματα, ωστόσο, θα εύρισκαν την ευρωπαϊκή τους λύση εάν κυρώναμε τη «σύμβαση-πλαίσιο για την προστασία των εθνικών μειονοτήτων» του Συμβουλίου της Ευρώπης, που έχουν κυρώσει οι περισσότερες χώρες της Ε.Ε. και που έχουμε ήδη υπογράψει το 1997. Αν ξεπεράσουμε τις φοβίες μας, θα εξυπηρετήσουμε καλύτερα το εθνικό συμφέρον.