Η Ανγκέλικα Φρίτζσε πήρε πριν από περίπου 30 χρόνια μια παράτολμη απόφαση. Εγκατέλειψε τη ζωή της στη Γερμανία και αγόρασε μια μικρή έκταση στο Σκουτάρι της Λακωνικής Μάνης. Εκεί έφτιαξε το σπίτι της και σιγά σιγά ένα πολύ όμορφο εργαστήριο κεραμικής. Με τα χρόνια δημιούργησε έναν πραγματικό παράδεισο· στις παρυφές του χωριού, λίγα λεπτά μακριά από μια καταπληκτική αμμουδιά. Μέχρι που… Μέχρι που φέτος η παραλία γέμισε μέσα σε μια ημέρα με ομπρέλες και ξαπλώστρες. Και ηχεία που παίζουν πολύ δυνατά μουσική. «Είναι απίστευτο για ένα μέρος σαν τη Μάνη. Ποιος να το περίμενε;».
Η θυμωμένη ανάρτηση της Ανγκέλικα στο Facebook (μία από τις πολύ σπάνιες «εμφανίσεις» της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) για την ξαφνική κατάληψη της παραλίας συσπείρωσε τη μικρή κοινότητα των ανθρώπων του χωριού αλλά και των φίλων της απ’ όλο τον κόσμο. Τώρα που ο «παράδεισος» βρίσκεται σε κίνδυνο, όλοι ένιωσαν την ανάγκη να κινητοποιηθούν. «Από πού κι ώς πού ο δήμος μισθώνει δημόσιο χώρο κι εμείς, οι κάτοικοι του χωριού, δεν μπορούμε να απλώσουμε τις πετσέτες μας εκεί που το κάναμε για χρόνια;» αναρωτιέται. «Ολες αυτές οι ξαπλώστρες και οι μόνιμες εγκαταστάσεις με τις ομπρέλες πρέπει να φύγουν». Μια φίλη της από την Ιταλία δεν μπορεί να το πιστέψει. «Μα συμβαίνει πραγματικά; Η τουριστική βιομηχανία έφτασε ακόμα κι εκεί;».
Οι ξαπλώστρες στη Μάνη και ο αγώνας μιας Γερμανίδας κεραμίστριας για λίγη ησυχία.
Είναι η χρονιά που πανηγυρίζουμε για την ανάκαμψη του τουρισμού, που μετράμε (ξανά) αφίξεις και κατά κεφαλήν κατανάλωση, που βλέπουμε με ανακούφιση την Ακρόπολη πλημμυρισμένη με κόσμο. Τα χρειαζόμαστε αυτά τα χρήματα, κανείς δεν λέει το αντίθετο, έχουμε μπροστά μας έναν δύσκολο χειμώνα. Τα χρειάζεται η κυβέρνηση, τα χρειάζεται ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας στο Σκουτάρι, που δεν είναι στο Facebook.
Αλλά για τη Γερμανίδα από το Βέτσλαρ, που έκανε στα νιάτα της το ελληνικό της όνειρο πραγματικότητα, η εικόνα με τις ξαπλώστρες είναι μια απροσδόκητη εισβολή, είναι βία. Το όνειρο ραγίζει μπροστά στα μάτια της. «Είναι ανάγκη να έχεις ησυχία, να κοιτάς αυτό που φτιάχνεις και να το βλέπεις», εξηγούσε σε μια παλαιότερη συνέντευξή της στην Ειρήνη Κοκκορού το πάθος της για την κεραμική. «Ηταν ανάγκη να διανύσω μεγάλο δρόμο στη ζωή μου για να βρω το μέσο που θα με βοηθούσε να βρω την ησυχία. Σαν τον άνθρωπο που ζει ανάμεσα στην αγάπη και στον φόβο. Βάζεις νερό, χώμα, φωτιά και αέρα μαζί, για να φτιάξεις ένα κεραμικό». Η Ανγκέλικα Φρίτζσε αισθάνεται ότι χάνει κάτι για το οποίο πάλεψε πολύ για να το βρει: λίγη ησυχία. Και δεν είναι η μόνη. Η συνέχεια στο κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας.