Η Ελίνα Τζένγκο, το κορίτσι που κατέκτησε το «χρυσό» στο ακόντιο, πρόσφερε μία πολύ σημαντικότερη υπηρεσία από το ίδιο το μετάλλιο. Με τη φράση της «είμαι από την Αλβανία, αλλά είμαι και Ελληνίδα» κατάφερε να νικήσει κάθε παραλογισμό και κάθε ρατσιστικό μυαλό που δεν μπορεί ή δεν θέλει να καταλάβει πως ένας άνθρωπος μπορεί κάλλιστα να έχει και να αγαπά δύο πατρίδες. Δεν πάνε άλλωστε πολλά χρόνια, ήταν αρχές του 2000, όταν σχεδόν όλη η Ελλάδα διχαζόταν για το αν έπρεπε ένας μαθητής αλβανικής καταγωγής, ο Οδυσσέας Τσενάι, να κρατήσει την ελληνική σημαία, ως αριστεύσας στο σχολείο. Τότε τα κανάλια, αντιλαμβανόμενα πως το θέμα «πουλάει» το είχαν αναγάγει σε εθνικό ζήτημα για το εάν ένας δεκαπεντάχρονος που πήγαινε εδώ σχολείο και αρίστευσε έχει δικαίωμα να κρατήσει την ελληνική σημαία. Τελικά μέσα σε ένα κλίμα απόλυτου παραλογισμού και ρατσιστικής υστερίας ο Τσενάι παραιτήθηκε του δικαιώματός του στη σημαία, αλλά δεν παραιτήθηκε της θέλησής του να πάει μπροστά σταδιοδρομώντας αργότερα με καλές σπουδές στις ΗΠΑ, μιας χώρας που δεν έχει τέτοια θέματα και ξέρει πώς να λειτουργεί ως «χωνευτήρι».
Φαίνεται πάντως πως 20 χρόνια μετά τα πράγματα στην Ελλάδα έχουν βελτιωθεί. Ενα νέο κορίτσι, μόλις 19 ετών, παιδί μεταναστών από την Αλβανία, εξέφρασε με απίστευτα ρεαλιστικό τρόπο πώς νιώθει και ποια είναι η ταυτότητά της: είναι από την Αλβανία, καθώς είναι παιδί μεταναστών αλλά ταυτόχρονα νιώθει πως η Ελλάδα είναι πατρίδα της, καθώς εδώ γεννήθηκε, εδώ μεγάλωσε, εδώ είναι η ζωή της. Πόσο απλή εξήγηση και πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα, εάν άπαντες αντιλαμβάνονταν πως ένας άνθρωπος μπορεί να νιώθει πως έχει δύο πατρίδες. Φαντάζομαι πως εάν κάποιος Ελληνοαμερικανός δήλωνε πως νιώθει ότι αγαπά και την Ελλάδα και τις ΗΠΑ, δεν θα φαινόταν σε πολλούς τόσο παράξενο, όσο η δήλωση της χρυσής πρωταθλήτριας.
Υπάρχει όμως και μία ακόμα παράμετρος που ίσως είναι ακόμα πιο σημαντική. Η συλλογική. Η Ελλάδα σε όλη την ιστορική της διαδρομή, όσες φορές πήγε μπροστά το έκανε στηριζόμενη στην εξωστρέφειά της και στη δυναμική που ανέπτυσσε πολιτιστικά, οικονομικά και επιχειρηματικά. Η Ελλάδα στις καλές της στιγμές δεν υπήρξε φοβική χώρα. Αντίθετα είχε πάντα τη δυνατότητα να αφομοιώνει και να κάνει Ελληνες και εκείνους που δεν είχαν γεννηθεί από Ελληνες γονείς. Η δύναμη αυτής της χώρας είναι στην κουλτούρα της, στην εξωστρέφειά της, στον πολιτισμό της και τελικά στην αυτοπεποίθησή της. Η ισχυρή Ελλάδα δεν φοβάται να αγκαλιάσει τους ανθρώπους της και να τους κάνει Ελληνες. Στο μυαλό αλλά κυρίως στην καρδιά. Ευχαριστούμε Ελίνα. Είσαι μια άξια Ελληνίδα.