Εχει δίκιο ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής. Εάν η παρακολούθηση του κινητού του Νίκου Ανδρουλάκη έγινε με πρωτοβουλία της κυβέρνησης και όχι εν αγνοία της, όπως διαβεβαιώνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τότε είναι κακό για τη χώρα και τους θεσμούς, αλλά και πολιτικά ανόητο.
Συνήθως, αν όχι πάντα, οι πολιτικές ανοησίες κάνουν κακό στη χώρα και στους θεσμούς. Για παράδειγμα, αν αλλάξεις τον τρόπο καταγραφής των αμυντικών δαπανών στα λογιστικά βιβλία του κράτους προκειμένου να δημιουργήσεις δημοσιονομικό χώρο για παροχές, είναι και πολιτικά ανόητο και κακό για τη χώρα. Εμφανίζεις τη χώρα λαθρεπιβάτη στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση, εταίροι και αγορές την αντιμετωπίζουν με καχυποψία και απαξίωση. Εντείνεις τις προϊούσες δημοσιονομικές ανισορροπίες, αναβάλλεις τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, ώστε η ονομαστική σύγκλιση με την Ευρωζώνη να εξελιχθεί σε πραγματική σύγκλιση. Κακό και πολιτικά ανόητο, γιατί κάποια στιγμή μπορεί να έρθει η Eurostat και να πει ότι ορθώς καταγράφονταν στο παρελθόν οι αμυντικές δαπάνες.
Αλλο παράδειγμα. Ενώ τα σύννεφα πάνω από την παγκόσμια οικονομία προοιωνίζονται μια μοναδικής έντασης καταιγίδα, υποστηρίζεις πως η ελληνική οικονομία είναι αδιάβροχη (ή θωρακισμένη), συνεχίζεις το δημοσιονομικό ξεχείλωμα και διαβεβαιώνεις όσους σε κοιτούν καχύποπτοι και ανήσυχοι πως το έλλειμμα είναι λίγο κάτω από 6% του ΑΕΠ, ενώ στην πραγματικότητα είναι πάνω από 16%. Η χώρα πέφτει στον τοίχο με το πόδι στο γκάζι και χρειάζεται πάνω από μια δεκαετία για να συνέλθει, έχοντας καταβάλει ένα τεράστιο κοινωνικό και οικονομικό τίμημα.
Στη διάρκεια αυτής της δεκαετίας οι πολίτες της χώρας και οι θεσμοί της εξάντλησαν τα όρια των αντοχών τους, λαϊκιστές λατρεύτηκαν και μάγοι ξεπούλησαν τα πολιτικά ματζούνια της εύκολης και ανώδυνης θεραπείας. Αναπόφευκτο. «Σε τέτοιου είδους καταστάσεις, η κάθαρση επέρχεται μόνο εφόσον αποσαφηνιστούν πλήρως», όπως είπε ο Κ. Καραμανλής. Στην περίπτωση της χρεοκοπίας, τα πράγματα δεν ειπώθηκαν με τ’ όνομά τους, δεν αποσαφηνίστηκαν οι αιτίες πριν αναζητηθούν οι προσήκουσες λύσεις.
Συνήθως, αν όχι πάντα, οι πολιτικές ανοησίες κάνουν κακό στη χώρα και στους θεσμούς.
Αλλά γι’ αυτό είναι χρήσιμοι οι πρώην πρωθυπουργοί. Γι’ αυτό η Πολιτεία τους θέλει στη Βουλή, χωρίς να χρειάζεται να κυνηγήσουν σταυρούς. Για να παρεμβαίνουν σε κρίσιμες στιγμές με το κύρος και την εμπειρία τους, χωρίς τους περιορισμούς και τις σκοπιμότητες της καθημερινής –και μίζερης συχνά– πολιτικής αντιπαράθεσης. Στη διάρκεια εκείνης της δύσκολης δεκαετίας, άλλοι το έκαναν και άλλοι προτίμησαν την αφωνία.
Εχει δίκιο ο πρώην πρωθυπουργός πως το θέμα των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων «είναι τόσο βαρύ και σοβαρό που δεν επιτρέπεται ούτε αντέχεται να μείνουν σκιές ιοβόλες για τη δημοκρατική ομαλότητα». Και αφού το διακύβευμα είναι η δημοκρατική ομαλότητα, ορθώς μίλησε ο ίδιος, ανοιχτά και δημόσια και όχι μέσω κύκλων. Οπως ακριβώς έκανε και στην υπόθεση Νοvartis. Ή μήπως όχι;