Αν υπήρχε βραβείο γραφικότητας, νομίζω ότι θα το διεκδικούσε, για φέτος τουλάχιστον, εκείνος ο συνταγματολόγος που υποστήριξε ότι αν η «κοινότητα των συνταγματολόγων» αποφασίσει ότι ο πρωθυπουργός πρέπει να παραιτηθεί, εκείνος οφείλει να παραιτηθεί (Επιστολές «Κ», την 2/ΙΧ/2022). Ανωτάτη αρχή της δημοκρατίας μας είναι το Σύνταγμα, κλειδοκράτορες του Συντάγματος είναι οι συνταγματολόγοι, όθεν και το λογικό συμπέρασμα. Αν αυτοί αποφασίσουν ότι ο πρωθυπουργός το έχει παραβιάσει, δεν απαιτούνται εκλογές για να πάει από εκεί που ήρθε. Αρκεί να το αποφασίσει η «κοινότητα των συνταγματολόγων». Παρακαλώ προσπαθήστε να κάνετε αφαίρεση των προσώπων που σας έρχονται στο μυαλό όταν ακούτε τη λέξη «συνταγματολόγος». Εδώ δεν μιλάμε για πρόσωπα. Μιλάμε για ιδέες. Και ο συνταγματολόγος μια ιδέα είναι, όπως ο θεατρολόγος ή ο ογκολόγος. Παρακάμπτω τις τυπικές λεπτομέρειες, όπως τον προσδιορισμό της «κοινότητας», τις διαδικασίες επιλογής ή εκλογής των μελών της, και οδεύω ακάθεκτος προς την ουσία. Διότι ο κύριος αυτός, του οποίου το όνομα δεν αναφέρω για να τον προστατεύσω από την ιδία γραφικότητα, υποστηρίζει πως την ιδέα του αυτή την αντλεί από τον Πλάτωνα, την «Απολογία Σωκράτους» και τον «Κρίτωνα». Οπου, όπως λέει, εκεί η αρχαία σοφία επικαλείται το κύρος της γνώμης των επαϊόντων. Πάντα αναρωτιόμουν ποιον μου θυμίζουν οι συμπαθέστατοι κατά τα λοιπά φίλοι Αλιβιζάτος, Βενιζέλος, Λοβέρδος. Ιδιοι ο Σωκράτης είναι κατά τον συνάδελφό τους. Με τον τρόπο τους και τα κιλά τους ο καθένας.
Θα μου πείτε, γιατί ασχολούμαι με έναν άνθρωπο στον οποίο την ίδια στιγμή προτείνω να του απονείμουμε το βραβείο γραφικότητας; Για έναν πολύ απλό λόγο. Με τη γραφικότητά του βγάζει φόρα παρτίδα όσα προσπαθεί να συγκαλύψει η υποκρισία της δημοκρατικής ευπρέπειας. «Υποκρισία», «ταρτουφισμός», «ηθικολογία». Η πολιτική δεν κινείται ανάμεσα στο «καλό» και στο «κακό». Κινείται ανάμεσα στο βέλτιον και στο χείρον. Και γι’ αυτό ο Σωκράτης, αν και πολιτικός νους, δεν συμμετείχε ποτέ στις πολιτικές συγκρούσεις του καιρού του. Και όποτε συμμετείχε, εξ αντανακλάσεως τα έκανε μούσκεμα, με τον Αλκιβιάδη και τον Κριτία.
Δεν θα σχολιάσω την ημιμάθεια του κυρίου συνταγματολόγου που συγκαταλέγει, να υποθέσω, εαυτόν στους επαΐοντας. Ομως δεν μπορώ να αφήσω τους συναδέλφους του στη μακαριότητά τους. Προθυμοποιήθηκαν να παρέμβουν για τις επισυνδέσεις. Τι έχουν να μας πουν τώρα που διακυβεύεται η πολιτική σταθερότητα στη χώρα; Στο κάτω κάτω, το περίφημο «κέντρο», που ενοχλείται με τις παρεκκλίσεις από το γράμμα του Συντάγματος, είναι αυτό που πρώτο επιθυμεί πολιτική σταθερότητα.