Δεν ήταν μια εύκολη μέρα η χθεσινή για να βρεις τον Βασίλη Κουτσαβλή και να μιλήσεις μαζί του. Οι γνώσεις του για τον βρετανικό θρόνο και η αγάπη του για τη βασίλισσα Ελισάβετ τον είχαν κάνει περιζήτητο σε πλήθος τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών. Αλλά το δικό μας ραντεβού είχε κλειστεί σε ανύποπτη στιγμή, μέρες πριν, λίγο μετά μια αισιόδοξη ανάρτηση στο Facebook σε σχέση με την πορεία της φυσικής αναγέννησης του δάσους στο Τατόι. Ευοίωνες φωτογραφίες με δεκάδες μικροσκοπικά πεύκα είχαν κατακλύσει την οθόνη μου, αλλά το ίδιο το κείμενο του ακούραστου προέδρου του Σωματείου των Φίλων του Κτήματος Τατοΐου έκρουε ταυτόχρονα τον κώδωνα του κινδύνου για τα βήματα που πρέπει να γίνουν, έτσι ώστε η πολιτεία να προστατεύσει τη συγκλονιστική επάνοδο της φύσης.
«Η φύση στο Τατόι κάνει τη δουλειά της, πρέπει κι εμείς να κάνουμε τη δική μας», λέει ο Βασίλης Κουτσαβλής.
Το πρώτο πράγμα που θέλει να μοιραστεί μαζί μας είναι η αποφασιστική συμβολή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που γίνεται εμφανής και μέσα από σχετικές ενημερωτικές πινακίδες των εταιρειών-αναδόχων κατά μήκος του δρόμου του Αγίου Μερκουρίου. «Οι εταιρείες αυτές έδωσαν εκατομμύρια ευρώ για να υλοποιηθεί το πρόγραμμα των αντιδιαβρωτικών έργων, έργο κρίσιμης σημασίας προκειμένου να συγκρατηθεί το πολύτιμο χώμα για να βλαστήσουν τα νέα δέντρα». Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει, επισημαίνει ο Βασίλης Κουτσαβλής. Χιλιάδες μικρά πεύκα, που μέρα με τη μέρα παίρνουν ύψος, αλλά και λιλιπούτεια πλατάνια, λεύκες, κουμαριές και πουρνάρια έχουν κάνει την εμφάνισή τους στα όρια του ιστορικού πυρήνα του κτήματος, εκεί που μέχρι την άνοιξη κυριαρχούσε το γκρίζο πέπλο μιας βιβλικής οικολογικής καταστροφής. «Είχαμε σύμμαχο και τον καιρό με τις πολλές βροχές ακόμη και το καλοκαίρι, αλλά και τα χιόνια τον χειμώνα. Και να μην ξεχνάμε και την παραδοσιακή υγρασία της περιοχής».
Αλλά δεν είναι όλα ρόδινα στο Τατόι, τονίζει. «Η συντριπτική πλειονότητα των κορμών δεν έχει κοπεί και απομακρυνθεί, με αποτέλεσμα να υπάρχει ο κίνδυνος να καταπλακώσουν τα νέα δέντρα και να έχουμε απώλειες κατά τη διαδικασία της φυσικής αναγέννησης. Επείγει, λοιπόν, μια χρηστή διαχείριση του νέου δάσους. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: μπροστά από το ανάκτορο έχουν φυτρώσει τις τελευταίες εβδομάδες πάμπολλα πλατάνια που δεν χρειάζεται να αναπτυχθούν όλα σε εκείνο το σημείο. Ορισμένα θα μπορούσαν να μεταφυτευθούν άμεσα σε άλλα σημεία για να δημιουργήσουν ένα φυσικό τείχος υδρόφιλων δέντρων, ως ασπίδα προστασίας μελλοντικά για το δάσος τού αύριο. Επίσης, πρέπει να ανασυστήσουμε τις αλέες με τα κυπαρίσσια που δεν αναγεννώνται φυσικά». Εν ολίγοις, «η φύση στο Τατόι κάνει τη δουλειά της, πρέπει κι εμείς, κράτος και πολίτες, να κάνουμε τη δική μας».