Στην Ελλάδα με μεγάλη ευκολία ένα κόμμα χαρακτηρίζεται ακροδεξιό. Εδώ, μέχρι και τον Μητσοτάκη κάποιοι τον θεωρούν ακροδεξιό. Βεβαίως σημασία έχει το ποιος χαρακτηρίζει, καθώς πάντα οι συνήθεις ύποπτοι τέτοιων πρακτικών ανήκουν στην Αριστερά σε όλες τις αποχρώσεις της. Είναι πάγια θέση αυτού του χώρου ότι όποιος δεν ανήκει στην Αριστερά, το πολύ πολύ και στην Κεντροαριστερά, θεωρείται ακροδεξιός. Συνεπώς ελάχιστη αξία έχουν αυτοί οι χαρακτηρισμοί, στερούνται σοβαρότητας.
Προσπάθησα να δω τις πολιτικές θέσεις του κόμματος των Σουηδών Δημοκρατών, που με την αλματώδη άνοδό του στις προχθεσινές σουηδικές εκλογές θεωρείται ουσιαστικά ο νικητής, και διαπίστωσα πως αυτές, σήμερα, ουδεμία σχέση έχουν με την Ακροδεξιά. Τάσσεται υπέρ της επαναλειτουργίας των τεσσάρων πυρηνικών εργοστασίων που έκλεισαν λόγω των οικολογικών ευαισθησιών των προηγούμενων κυβερνήσεων, προβάλλει το αίτημα της επιβολής του νόμου και της τάξης και κυρίως στρέφεται κατά της ανεξέλεγκτης μεταναστευτικής πολιτικής που ακολουθεί η Σουηδία, με αποτέλεσμα να αλλοιωθεί η σύνθεση του πληθυσμού της με όλα τα επακόλουθα. Αλλωστε η ίδια η πρωθυπουργός, που ανήκει στη σοσιαλδημοκρατία, παραδέχτηκε πως η πολιτική της ενσωμάτωσης απέτυχε, λόγω των συνεχών σοβαρών επεισοδίων που προκαλούν μετανάστες. Ενας αριθμός μεταναστών προσαρμόστηκε και σέβεται τους νόμους της χώρας που τους φιλοξενεί, όμως ένας μεγάλος αριθμός δεν δείχνει τέτοιες διαθέσεις, δημιουργώντας ποικίλα προβλήματα και προκαλώντας αντιδράσεις. Αυτές ακριβώς οι αντιδράσεις ενίσχυσαν τη δύναμη των Σουηδών Δημοκρατών. Είναι απολύτως λογικό όταν απειλείται ο τρόπος ζωής μιας οργανωμένης κοινωνίας αυτή να αναπτύσσει τις άμυνές της. Απέναντι στις ιδεοληψίες «φωτισμένων» πρωτοποριών που βάζουν σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή και προκαλούν προβλήματα πολιτισμικού χαρακτήρα, ορθώνεται η αντίδραση μιας σιωπηλής πλειοψηφίας η οποία μορφοποιείται πολιτικά. Αν δεν κατανοήσουμε αυτές τις υπόγειες διεργασίες που συντελούνται σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες δεν θα μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε την άνοδο της Δεξιάς σε αυτές. Και το ακραίο παρελθόν αυτών των κομμάτων θα το παραγράψουμε; Στον βαθμό που δίνουμε το δικαίωμα στα κόμματα της Αριστεράς να εγκαταλείψουν, συν τω χρόνω, ακραίες θέσεις τους, αυτό το δικαίωμα οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε και στα κόμματα της Δεξιάς.