Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις έδειξαν πως μπήκαμε στην τελική ευθεία προς τις εκλογές χωρίς ανατροπές στην εικόνα των κομμάτων και των πολιτικών αρχηγών. Μάλιστα, θα τολμούσα να υποστηρίξω πως αυτή η εικόνα παραμένει αναλλοίωτη από τις εθνικές εκλογές του 2019, καθώς η διαφορά που χωρίζει τη Νέα Δημοκρατία από τον ΣΥΡΙΖΑ παραμένει σταθερή στο 8%-8,5%. Γιατί συμβαίνει αυτό το, εκ πρώτης όψεως, παράδοξο φαινόμενο με δεδομένο πως η κυβέρνηση κλήθηκε να διαχειριστεί ιδιαίτερα κρίσιμες καταστάσεις για τις οποίες δεν ευθυνόταν η ίδια; Και είναι κανόνας ότι η διαχείριση τέτοιων καταστάσεων φέρνει αναπόφευκτα φθορά στην εκάστοτε κυβέρνηση.
Πρώτα πρώτα να τονίσω πως η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός αντιμετώπισαν και τις τρεις κρίσεις που «έκατσαν στη βάρδιά τους» με επιτυχία, υπό την έννοια πως η μαζική εισβολή των μεταναστών αποτράπηκε και πως η επιδημία της COVID-19 δεν μετατράπηκε σε οικονομική και κοινωνική κρίση λόγω των στοχευμένων οικονομικών παροχών προς συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Το ίδιο θα μπορούσα να πω ότι συμβαίνει και με τα οικονομικά και κοινωνικά απόνερα του πολέμου στην Ουκρανία.
Από την άλλη πλευρά ο μετριοπαθής, ο απαιτητικός πολίτης, είναι λογικό να ασκεί κριτική στην κυβέρνηση και να αποστασιοποιείται, γιατί έχει επιφυλάξεις για κάποιες δράσεις της και είναι απογοητευμένος για όσα δεν έκανε, που θα μπορούσε να κάνει. Ομως όταν ψάχνει για την εναλλακτική πρόταση απογοητεύεται με αυτό που υπάρχει. Δηλαδή όταν ακούει πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ –γυναίκα σοβαρή και με γνώσεις– να μην έχει αντιληφθεί πως όταν αυξάνεται το ΑΕΠ αυξάνονται και τα φορολογικά έσοδα, χωρίς να αυξηθούν οι φόροι και οι φορολογικοί συντελεστές, τότε βάζει στην άκρη τις ενστάσεις και την κριτική που ασκεί στην κυβέρνηση. Ή όταν ακούει τις πρωτόγονες απειλές άλλου στενού συνεργάτη του Α. Τσίπρα για το πώς θα είναι η «δεύτερη φορά Αριστερά», αντιλαμβάνεται πως το σκηνικό μιας διχασμένης Ελλάδας δεν συνάδει με το πολιτισμικό του επίπεδο.
Οι συγκρίσεις είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής, όπως και η κατάθεση αξιόπιστων εναλλακτικών. Οι ψηφοφόροι που κρίνουν το αποτέλεσμα των εκλογών δεν συγκινούνται με τις κορώνες που απευθύνονται στους κομματικούς στρατούς. Θέλουν προτάσεις χωρίς κραυγές.