Πειραιάς, ανοχύρωτη πόλη

2' 2" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Είμαι κάτοικος Πειραιά. Το σπίτι μου είναι στην άκρη της χερσονήσου, στα Υδραίικα, πλησίον της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων. Οπερ σημαίνει ότι για να προσέλθω στην εργασία μου, στο Νέο Φάληρο (είναι δεν είναι 4 χιλιόμετρα), χρειάζεται να διασχίσω όλη την πόλη, είτε από Πειραϊκή, Πασαλιμάνι, Καστέλλα, είτε από το λιμάνι: Αγιο Νικόλαο, Αγία Τριάδα, Εθνικής Αντιστάσεως, Ομηρίδου Σκυλίτση. Στην καλύτερη περίπτωση, χρειάζομαι 20 λεπτά. Το έχω κάνει έως και μιάμιση ώρα, καλά διαβάσατε, μία ώρα και μισή! Ιδίως το καλοκαίρι. Τις Παρασκευές. Τις ώρες αιχμής. Την ώρα που κλείνει η αγορά. Τις Κυριακές το βράδυ. Το στατιστικό μου έχει σαστίσει. Δεν βγάζω άκρη. Τα νεύρα μου τελατίνι. Βάζω μουσική, λέω τα ωμ μου, παίρνω βαθιές ανάσες, παίρνω τα μισά τηλεφωνήματα της ημέρας. Ουφ, έφτασα.

Και το βράδυ, α, τι ωραία περιπέτεια που είναι η βραδινή οδήγηση στον Πειραιά. Αν δεν έχει μόλις σχολάσει η αγορά, αν δεν είναι η ώρα της εξόδου των συμπολιτών μου, αν, αν, αν, οπότε η πόλη παθαίνει πάλι έμφραγμα, αν τύχει λοιπόν και δεν πετύχω κίνηση, τότε η ραχοκοκαλιά μου αυτομάτως ετοιμάζεται για τον ξέφρενο καθιστό χορό της… λακκούβας. Ποιες λακκούβες, λακκουβάρες! Και μπαλώματα και ξανά λακκούβες και σπάσιμο της μέσης και ώπα είπα, λέω. Το πρωί σε φυλάει το σταμάτα – ξεκίνα, το βράδυ είσαι απροστάτευτος. Οδηγήστε από Λαμπράκη για Ηρώων Πολυτεχνείου. Οδηγήστε την Ελευθερίου Βενιζέλου και χορέψτε κι εσείς στον ρυθμό της. Προσέξτε: αυτοί είναι κεντρικοί, κεντρικότατοι δρόμοι της πόλης. Δρόμοι λεωφορείων. Δοκιμάστε να οδηγήσετε γενικώς στον Πειραιά. Δοκιμάστε να βγάλετε βόλτα το μωρό με το καρότσι στην Πειραϊκή. Δοκιμάστε, αν είστε ανάπηρος, να πάτε από εδώ εκεί. Ελάχιστη προσβασιμότητα. Αλλά, μάλλον δεν θα έχει ανάπηρους και μωρά ο Πειραιάς…

Τις πταίει; Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το! Προεχόντως εμείς, θα πω, για να μην πει κανείς πως δεν βάζω στη ζυγαριά των ευθυνών τη δική μας ευθύνη. Είναι αλήθεια: διπλο-τριπλοπαρκάρουμε. Βάζουμε εμπόδια στα πεζοδρόμια, με ιδιαίτερη προτίμηση στον οδηγό όδευσης τυφλών. Μετακινούμαστε όπως να ‘ναι. Χίλια δυο. Ομως, ποιος μας προστατεύει από την ίδια τη δική μας αδιαφορία; Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί λαβώνουν την ψυχή μας. Το θυμικό μας. Γιατί προσβάλλουν την πολιτική νοημοσύνη μας. Γιατί ξεχνάμε να διεκδικούμε πια τα αυτονόητα σε αυτό το δυσνόητο κράτος όπου ζούμε. Χρειάζεται κάποιος επειγόντως να επιδιορθώσει την καθημερινότητά μας. Να νιώσουμε πως είμαστε και εμείς Ευρώπη, βρε αδελφέ. Είμαι γέννημα θρέμμα Πειραιώτης, έλειψα για καιρό, επέστρεψα πριν από μερικά χρόνια. Οσο και αν μου αρέσει, έχω αρχίσει να το μετανιώνω.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή