Οι αποκαλύψεις για την εγκατάσταση σκληρών κακοποιών στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου είναι σοκαριστικές. Μέρα με τη μέρα, καθώς ξεδιπλώνεται το κουβάρι και έρχονται στο φως νέα στοιχεία, γίνεται αντιληπτό ότι δεν μιλάμε για συγκυριακή δράση κάποιων, αλλά για οργανωμένη εγκληματική δραστηριότητα. Μέσα από καταθέσεις και μαρτυρίες αναδεικνύονται υπόνοιες για συγκάλυψη και προστασία των εγκληματιών, ακόμη και από τους επιφορτισμένους με τη φύλαξη του χώρου. Είναι τουλάχιστον αφελές να ισχυριστεί κάποιος ότι όλα όσα αποκαλύπτονται για οργανωμένη εγκληματική δράση, για όπλα, πυροβολισμούς, απειλές, ναρκωτικά, συνέβησαν μέσα στην Πανεπιστημιούπολη χωρίς κανείς από τους αρμοδίους να έχει αντιληφθεί το παραμικρό. Στον μικρόκοσμο του πανεπιστημίου, όπως αποκαλύπτεται τώρα, όλα ήταν γνωστά. Κάποιοι τα ανέχονταν, κάποιοι δεν μιλούσαν από φόβο και πιθανότατα κάποιοι βοηθούσαν και συγκάλυπταν. Είναι σημαντικό η έρευνα των αστυνομικών και δικαστικών αρχών να φτάσει μέχρι τέλους και να αποδοθούν ευθύνες όπου εντοπιστούν.
Εξίσου σημαντικό να γίνει μια ανοιχτή, ειλικρινής δημόσια συζήτηση για την αντιμετώπιση της βίας και του εγκλήματος στα πανεπιστήμια. Οπως αποδεικνύεται, δυστυχώς όχι για πρώτη φορά, οι αιώνιες καταλήψεις σε πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις σπάνια υπηρετούν κάποια ιδεολογική τάση περί κοινοκτημοσύνης του δημόσιου χώρου. Συχνότατα είναι η βιτρίνα για τη συγκάλυψη εγκλήματος. Στο ιστορικό κτίριο του Πολυτεχνείου οι πολυετείς καταλήψεις «φιλοξενούσαν» οπλοστάσια. Στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο (πρώην ΑΣΟΕΕ), χώροι του κτιρίου είχαν μετατραπεί σε αποθήκες παρεμπορίου. Προϊόντα απομίμησης που οι πωλητές άπλωναν στα κάγκελα και πωλούσαν ευρισκόμενοι εντός του προαύλιου χώρου, ώστε, σε περίπτωση αστυνομικής επιχείρησης, να τους προστατεύει –αυτούς και το εμπόρευμα– το άσυλο. Το άσυλο και η αδυναμία αυτεπάγγελτης αστυνομικής επέμβασης μετέτρεψαν για πολύ καιρό τα σκαλιά του κεντρικού κτιρίου του Πανεπιστημίου Αθηνών σε στέκι τοξικομανών. Οσοι υπερασπίζονται τη συνέχεια ισχύος του ασύλου ως έχει χρειάζεται να γίνουν πιο παραγωγικοί σε ιδέες για την ορθή εφαρμογή του.
Και δεν αρκεί η διαρκής επανάληψη ότι οι πρυτάνεις έχουν δυνατότητα να καλούν την αστυνομία όταν εντοπίζουν έκνομες συμπεριφορές. Γιατί κάθε πρύτανης, κάθε συμβούλιο, κάθε καθηγητής, κάθε φοιτητής έχει να αντιμετωπίσει τις απειλές και τη βία είτε από οργανωμένες ακραίες ιδεολογικά ομάδες μέσα στα πανεπιστήμια είτε, όπως περίτρανα αποδεικνύεται από τα πρόσφατα γεγονότα, από κοινούς εγκληματίες, που γίνονται αδίστακτοι για να προασπίσουν τα κεκτημένα τους. Το θετικό είναι ότι σταδιακά αυξάνονται και δυναμώνουν μέσα στα ΑΕΙ οι φωνές αντίδρασης στην περαιτέρω υποβάθμιση. Η μέχρι τέλους διερεύνηση όσων αποκαλύπτονται για την Πολυτεχνειούπολη και η παραδειγματική τιμωρία όσων ανέχτηκαν, υπέθαλψαν, συγκάλυψαν, θα τις δυναμώσει και άλλο.