Η θλιβερή υπόθεση με την Κιβωτό του Κόσμου δείχνει ακόμη μια φορά τις ευθύνες της πολιτείας (ανεξαρτήτως κομμάτων) απέναντι σε δομές αυτού του τύπου. Συνήθως, η «αγιοποίηση», η αποθέωση ατόμων και συλλογικοτήτων που ιδρύουν τέτοιες δομές είναι τόσο σαρωτικές που οποιαδήποτε κουβέντα περί κριτικής και ελέγχου καθίσταται ενοχλητική.
Αυτό δε το τελευταίο αφορά και τους δημοσιογράφους. Πρέπει, δηλαδή, να αποκαλυφθεί μια αποτρόπαια ιστορία σεξουαλικής κακοποίησης και κακομεταχείρισης για να ευαισθητοποιηθούμε άπαντες. Είναι λες και αυτές οι δομές δεν αποτελούνται από ανθρώπους, με αδυναμίες και αντιφάσεις, αλλά από αγγέλους – αρκεί να εισρέει το χρήμα, δημόσιο και ιδιωτικό.
Η πρώτη ευθύνη του κράτους όμως είναι και η πλέον αυτονόητη: οι τακτικοί και, κυρίως, αιφνιδιαστικοί έλεγχοι αυτών των δομών. Ελεγχοι επιτόπιοι, αυτοψίες, έλεγχοι και επί των οικονομικών. Πώς είναι η καθημερινότητα και οι συνθήκες υπό τις οποίες λειτουργούν αυτές οι δομές; Συνεχίζουν να ανταποκρίνονται στη βασική αρχή που τις θέσπισε; Τα χρήματα που δίνονται «πιάνουν τόπο;».
Από την υπόθεση της Κιβωτού τι μάθαμε, μεταξύ των άλλων, έως τώρα; Οτι γίνονταν προσλήψεις υπαλλήλων περίπου στα τυφλά. Κάπως έτσι, «υδραυλικοί και ηλεκτρολόγοι», άνθρωποι παντελώς άσχετοι με οποιαδήποτε στοιχειώδη παιδαγωγική διαχειρίζονταν παιδιά έκθετα, παραβατικά. Δίχως να ελέγχονται, δίχως να εποπτεύονται.
Προκειμένου το κράτος και η εκάστοτε κυβέρνηση να παρουσιάζει χαμηλούς δείκτες ανεργίας, ο πάσα ένας μπορούσε να βρεθεί σε μια τέτοια δομή και να διαχειριστεί λεπτές, δύσκολες περιπτώσεις παιδιών και νέων με πολλά, και σοβαρά, προβλήματα. Ιδού τα αποτελέσματα τώρα.
Μάθαμε επίσης ότι «παιδονόμοι» στην Κιβωτό ανέλαβαν σε κάποιες περιπτώσεις πρώην παιδιά-τρόφιμοι που στο μεταξύ είχαν ενηλικιωθεί. Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις καταγγελίες για κακομεταχείριση από τέτοια άτομα (κάτι που συμβαίνει όχι σπάνια, ο «τρόφιμος» να περάσει στην όχθη του «φύλακα» και να συμπεριφερθεί ανάλογα). Αναρωτιέται κανείς με ποια κριτήρια πάλι έγινε αυτό. Απλώς και μόνο επειδή είχαν μεγαλώσει εκεί, αναλάμβαναν κάποιο πόστο; Επειδή ήξεραν «από τα μέσα» πώς λειτουργεί η συγκεκριμένη δομή αναλαμβάνοντας τις πιο «δύσκολες» περιπτώσεις ανήσυχων, ή και βίαιων ενδεχομένως, παιδιών και νέων; Ασκώντας τους βία; Μα αυτό συνιστά διαιώνιση της βίας – του προβλήματος.
Η εξέταση της υπόθεσης είναι σε εξέλιξη συνεπώς εκκρεμούν πολλά ακόμη. Η Κιβωτός όμως πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγή για την πολιτεία: που σημαίνει να αφυπνιστεί και να καθιερώσει σοβαρούς, σχολαστικούς, αιφνιδιαστικούς ελέγχους σε τέτοιου τύπου δομές. Δεν είναι δυνατόν να πορεύονται στον «αυτόματο πιλότο».