Τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι επέλεξαν ως πρόσωπο της χρονιάς οι Financial Times. Λογικό. Δηλαδή, τώρα είναι λογικό, διότι τα πρώτα εικοσιτετράωρα της ρωσικής εισβολής πολλοί, πάρα πολλοί στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο είχαν προεξοφλήσει το τέλος της Ουκρανίας και προσωπικά του ίδιου του Ζελένσκι.
Αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα προβληματικό. Ολοι πιστεύαμε ότι πολύ γρήγορα η Ρωσία θα επικρατήσει. Ο μύθος της υπερδύναμης είχε επηρεάσει τους πάντες. Με εξαίρεση, όμως, την κατοχή ισχυρότατου πυρηνικού οπλοστασίου, αποδείχθηκε ότι οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις ελάχιστη σχέση έχουν με κάποια υπερδύναμη. Ωστόσο, ήταν εύλογο, ακόμα και άνθρωποι που γνωρίζουν περί διεθνών σχέσεων και γεωπολιτικής να πιστέψουν τις πρώτες ώρες πως ήταν καθαρά θέμα χρόνου η ήττα της Ουκρανίας.
Το προβληματικό ήρθε αργότερα. Ολοι αυτοί οι ειδικοί του Διαδικτύου και των κοινωνικών μέσων (και στη χώρα μας, εννοείται) απαξίωναν τον «ηθοποιό» Ζελένσκι με μιαν αλλόκοτη χαιρεκακία. Δεν ήταν ότι υποστήριζαν τη Ρωσία· μάλλον έφταιγε ότι έπρεπε πάση θυσία, και στην ουκρανική κρίση, να πάνε κόντρα στο ρεύμα θαυμασμού του ηγέτη της Ουκρανίας. Στο πλαίσιο του αγαπημένου τους σπορ, του Γ.Κ. (Γενική Κριτική), δεν έπαψαν να τον λοιδορούν και να τον ειρωνεύονται από την ασφάλεια του πληκτρολογίου τους. Ολα αυτά τη στιγμή που ο Ζελένσκι έπαιζε (και συνεχίζει να παίζει) τη ζωή του κορώνα-γράμματα, κουβαλώντας στις πλάτες του ένα ολόκληρο έθνος.
Εδώ και εβδομάδες, κι έπειτα από τις ντροπιαστικές, απανωτές ήττες του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία, η Ρωσία δεν κάνει άλλο από το να βομβαρδίζει ανηλεώς και να καταστρέφει τις υποδομές της Ουκρανίας. Με άλλα λόγια, ο πόλεμος έχει γίνει απολύτως βρώμικος: η Ρωσία εκτοξεύει πυραύλους εξ αποστάσεως. Με ασφάλεια δηλαδή. Ακόμα και οι ναζί χειριστές της Λουφτβάφε έθεταν τον εαυτό τους σε άμεσο κίνδυνο πάνω από το Λονδίνο, το Κόβεντρι και τις άλλες βρετανικές πόλεις όταν ο Αδόλφος προσπαθούσε να σπάσει το ηθικό των απλών Βρετανών πολιτών.
Δεν είναι άγιος ο Ζελένσκι, όπως άγιος δεν ήταν, ως γνωστόν, ο Τσώρτσιλ, με τον οποίο πολύ συχνά πολλοί τον συγκρίνουν. Εδώ και σχεδόν ένα χρόνο, όμως, έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και με το παραπάνω.
Το πιο αξιοσημείωτο είναι ότι ο Ζελένσκι «δουλεύει» και για όλους εμάς: κόβει την όρεξη σε ανάλογους δικτατορίσκους με παρόμοιες ορέξεις. Δουλεύει και για τη Βαλτική και για την Πολωνία και για τη Μολδαβία. Για πολλούς ρομαντικούς, είναι σαν να έχει ήδη κερδίσει τον πόλεμο.