Η επίσκεψη του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην Αλβανία κατέδειξε πως τα εγγύτατα είναι σοβαρότατα και ως εκ τούτου χρήζουν ενδελεχεστάτης διαχειρίσεως. Βεβαίως, η Ελλάς ως πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και του ΝΑΤΟ είναι ενταγμένη εντός πλαισίου σταθερότατου, ώστε να αισθάνεται απειλούμενη από υπερβασίες των ηγετών της Αλβανίας ή της Βορείου Μακεδονίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η χώρα μας διακτινίσθηκε πολιτικώς και γεωγραφικώς σε μια ασφαλή γωνία του Βορρά. Και σε αυτήν την ιδιαίτερα πολιτικώς ρευστή απόληξη της ευρωπαϊκής ηπείρου δεν έχει επέλθη η ευεργετική σάρωση του παρελθόντος.
Εχει περάσει, φυσικά, η εποχή εκείνη, όταν ο Εμμανουήλ Ροΐδης στην επισκόπηση του έτους 1879 αναφερόταν στη «δήθεν αλβανική εθνότητα». Και οι εθνικιστές ηγέτες της Αλβανίας, που διαδέχθηκαν τον Ενβέρ Χότζα μετά το 1985, δεν είναι άτομα που διακατέχονται από αίσθημα εθνικής μειονεξίας. Αυτό το αντελήφθη ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κατά τις πρώτες επαφές του με τους διαδόχους του Χότζα. Και μία όψη της βαλκανικής πραγματικότητος είχε την ευκαιρία να γευθεί ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης κατά τη συνάντησή του με τον Αλβανό ομόλογό του Εντι Ράμα.
Δεν επαιτούν οι Αλβανοί ηγέτες. Απαιτούν. Ενίοτε γίνονται και αυθάδεις. Δεν είναι προς έκπληξη, εάν σκεφθεί κανείς ότι και ο Χότζα δεν δίστασε να συγκρουσθεί μετωπικά με τον Σοβιετικό ηγέτη Νικίτα Χρουστσόφ και στη συνέχεια με το κομμουνιστικό ιερατείο της Κίνας.
Βεβαίως, η Ελλάς δεν παύει να υποστηρίζει εκθύμως την ένταξη της Αλβανίας στην Ε.Ε. Αλλά οι εκάστοτε κρατούντες των Τιράνων γνωρίζουν ότι η εξέλιξη αυτή εξαρτάται από τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις. Ισοτιμία σχέσεων απαιτούν από τους ηγέτες της Ελλάδος. Πρόκειται για αντίληψη παρωχημένη και υπεροπτική κατά την άποψη των εκσυγχρονιστών πολιτικών της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Είναι σαφώς πολύ πιο άνετη και γαστρονομικώς πιο ενδιαφέρουσα μια συνάντηση με τον Γάλλο πρόεδρο στο Μέγαρο Ματινιόν στο Παρίσι. Αλλά η διαδρομή του Ελληνα πολιτικού δεν είναι στρωμένη με άνθη. Στα βόρεια σύνορά μας υπάρχουν τα δύσβατα σοκάκια των Βαλκανίων και όχι ανάκτορα των Βουρβόνων. Οι Τούρκοι ξέρουν πώς να κινηθούν με άνεση σε αυτά τα μέρη. Οι Ελληνες τα διασχίζουμε ταχύτατα, με τη βεβαιότητα ότι ανήκουμε αλλού.