To 2009 η Εύα Καϊλή ήταν 31, ήδη βουλευτής του ΠΑΣΟΚ για δεύτερη φορά. Η ηλικία δεν θα είχε σημασία αν δεν συμβόλιζε το τσάκισμα εκείνης της γενιάς που είχε ζήσει στη θαλπωρή της προχρεοκοπικής Ελλάδας και έμελλε να μπει σε μια δεκαετή έρημο για την οποία τίποτα δεν την είχε προετοιμάσει.
Αν κοιτάξει κανείς την έκπτωτη, πλέον, αντιπρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου από την αντίπερα όχθη εκείνου του ιστορικού ρήγματος, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί για κάτι που δεν αφορά μόνο την ίδια: Πώς μεταβολίστηκε το βίωμα της χρεοκοπίας σε εκείνη τη γενιά των πολιτικών;
Τι κόμισαν και τι κομίζουν οι σαραντάρηδες στο περιεχόμενο και το ύφος της πολιτικής εκπροσώπησης στην Ελλάδα; Κατάφερε κανείς, απ’ όσους ήδη μετείχαν στην πολιτική αγορά, να αρθρώσει μια ανατρεπτική επαγγελία για τη χώρα μετά; Ή εξακολούθησαν όλοι να σταδιοδρομούν σαν ρεπλίκες των πολιτικών τους προγόνων – σκέτα δοχεία των γονιδίων της συντεχνίας που τους διέπλασε;
Η σύγκριση του Ακη με την Εύα είναι, βέβαια, τραβηγμένη. Εχει όμως και αναλογίες που δεν αφορούν την αδυναμία της νέας γενιάς πολιτικών να αποτινάξει τις έξεις της προηγούμενης.
Ποιος πληρώνει τα σκάνδαλα τέτοιας διαφθοράς;
Η Καϊλή πληγώνει το κόμμα της. Αλλά και το ίδιο το κόμμα πληγώνει διπλά τον εαυτό του, όταν επιχειρεί πανικόβλητο να τη χρεώσει στους αντιπάλους του, αντί να μπει στη βάσανο μιας ηθικοπολιτικής αποκλήρωσης. Μια πιο απολογητική και στοχαστική στάση μπορεί να ήταν και πιο συμφέρουσα, από τη γηπεδική διολίσθηση στα περί «μεταγραφής αεροδρομίου».
Η Καϊλή, όμως, όπως και ο Ακης, προκαλεί ζημιά πολύ ευρύτερη από τη σπίλωση του ανανεωτικού εγχειρήματος του ΠΑΣΟΚ. Το ωστικό κύμα τέτοιων υποθέσεων μπορεί να λειτουργήσει απονομιμοποιητικά για όλο το πολιτικό σύστημα – αφήνοντας χώρο για να σπεκουλάρουν οι αντισυστημικές δυνάμεις. Ολοι θυμούνται τι έπαθε το ΠΑΣΟΚ με τον Ακη το 2012. Λίγοι όμως θυμούνται τι πύρρειο «νίκη» υπέστη και το έτερο συστημικό κόμμα.
Η τρίτη ζημιά από το Qatargate συντελείται ήδη στο brand της χώρας. Η κατηγορία ότι μια ελληνοϊταλική συμμορία έπαιρνε λεφτά σε βαλίτσες είναι ιδανική τροφή για να συντηρηθούν τα στερεότυπα για τους Νότιους – σε μια στιγμή που τα media όλου του κόσμου προσπαθούν να φωτίσουν την εξουσία πίσω από τα στάδια-Ποτέμκιν του εμιράτου.
Το γεγονός ότι το πιο υψηλόβαθμο πρόσωπο στο διεθνές αυτό σκάνδαλο είναι μια Ελληνίδα με μεγάλη μιντιακή ακτινοβολία επιδεινώνει τη σκανδαλιστική επίδραση. Η φωτογένεια πολλαπλασιάζει το συκοφαντικό αποτέλεσμα.
Εχει μετρήσει η Αθήνα πώς αντανακλά αυτό το ευπώλητο story στην προσπάθειά της να ανακτήσει βαθμίδες αξιοπιστίας; Εχει υποψιαστεί μήπως πως ό,τι μοιάζει να συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ, δεν μένει στο ΠΑΣΟΚ;