Το Κρεμλίνο έχει βάλει (και) την Ελλάδα στη λίστα των μη φιλικών χωρών, στην πραγματικότητα, λόγω της αταλάντευτης στήριξης στην υπαρξιακή προσπάθεια της Ουκρανίας να υπερασπιστεί την εθνική κυριαρχία της. Ωστόσο, ακόμα μία έρευνα –στο τελευταίο ευρωβαρόμετρο– επιβεβαίωσε τις βαθιές ρίζες της ρωσικής επιρροής στην Ελλάδα. Παρεκκλίνοντας αισθητά από τα δεδομένα που επικρατούν στην υπόλοιπη Ευρώπη, κάτω από το 50% του ελληνικού δείγματος εγκρίνει τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην Ουκρανία και τον λαό της.
Για να αντιληφθεί κανείς ορισμένα σημεία αναφοράς, το αντίστοιχο ποσοστό στη Σουηδία ανέρχεται σε 97% και στην Πορτογαλία σε 92%. Ταυτόχρονα, επίσης κάτω από το 50% στην Ελλάδα συμφωνεί με τις κυρώσεις στη Ρωσία.
Η εικόνα του Πούτιν αντέχει ακόμα στην ελληνική κοινωνία, η οποία σε αντίθεση με τους πολίτες άλλων χωρών αρέσκεται να αντιμετωπίζει απλά πράγματα με σύνθετο τρόπο. «Το ΝΑΤΟ προκάλεσε τη Ρωσία», «ο Μπάιντεν στριμώχνει τον Πούτιν», «ο Ζελένσκι δεν κάθισε στα αυγά του» και άλλα αντίστοιχα συχνά κοσμούν σοβαρές συζητήσεις στα καφενεία ή καφενειακές στιχομυθίες σε σοβαρά φόρουμ.
Σε ανάλυση του περασμένου Αυγούστου είχαμε προειδοποιήσει για το ενδεχόμενο να αποδειχθεί συγκυριακή και πρόσκαιρη η απότομη πτώση στα ποσοστά αποδοχής της Ρωσίας και του Πούτιν στην Ελλάδα. Εξάλλου, ακόμη και στην έναρξη του πολέμου, το σχεδόν 30% στην Ελλάδα που «ενέκρινε» την επίθεση του Πούτιν στην Ουκρανία ήταν το τρίτο υψηλότερο σε διεθνή κλίμακα μετά τα αντίστοιχα νούμερα στη Μαλαισία και στη Σιγκαπούρη.
Είχαμε κάνει λόγο επίσης για τον επίμονο θαυμασμό μπροστά σε έναν «ισχυρό ηγέτη» που ξέρει «πώς παίζεται το παιχνίδι» και μπορεί να «βρίσκει λύσεις», θαυμασμό απότοκο μιας μάλλον σπασμωδικής αντίδρασης στις αδυναμίες και στις αποτυχίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας τα τελευταία χρόνια.
Αν πάρουμε τοις μετρητοίς τα ευρήματα των διαθέσιμων ερευνών, για τους μισούς Ελληνες δεν είναι αρκετό ότι μία χώρα εισβάλλει σε μία άλλη χώρα, ισοπεδώνει υποδομές και ανθρώπους, προκαλώντας συν τοις άλλοις διεθνή οικονομική κρίση με αντίκτυπο και στους ίδιους τους –άμεσους ή έμμεσους– υποστηρικτές της πολεμικής επιχείρησης.
Ισως ο Πούτιν θα πρέπει να ξανασκεφτεί τη σκληρή διπλωματική στάση του απέναντι στην Ελλάδα. Οσο το σκαλίζει κανείς, είναι πιθανόν η ξεκάθαρη θέση της ελληνικής κυβέρνησης υπέρ των κυριαρχικών δικαιωμάτων μιας επικράτειας, κόντρα στις ορέξεις των αναθεωρητικών ταραξιών, να μην εκφράζει ισχυρή μερίδα πολιτών για τη σχέση της χώρας με αυταρχικούς ηγέτες.
