Η δίκη για το Μάτι έχει τη νομική της πλευρά. Να καταδικασθούν οι ένοχοι για τον θάνατο εκατό ανθρώπων, τον βαρύ τραυματισμό άλλων, την ψυχική οδύνη των επιζώντων. Η μεγάλη πυρκαγιά που κατέστρεψε μια ολόκληρη περιοχή σε απόσταση μόλις μερικών χιλιομέτρων από το κέντρο της πρωτεύουσας δεν ήταν μόνο μια φυσική καταστροφή. Πίσω της βρίσκονται η ανθρώπινη βλακεία, η αμέλεια, η αδιαφορία, η ανικανότητα, ο κυνισμός, ενδεχομένως και ο δόλος, όπως είπε μία από τις μάρτυρες στη δίκη. Τον πολιτικό δόλο η δημοκρατία τον χρέωσε στην τότε κυβέρνηση στις εκλογές που ακολούθησαν δύο χρόνια μετά. Η υποκρισία του πρωθυπουργού και των υπουργών του, που ενώ ήξεραν για νεκρούς τους έκρυβαν ώσπου δεν μπορούσαν πια να τους κρύψουν, διαγωνίσθηκε επιτυχώς με την προκλητική αλαζονεία του συγκυβερνήτη του Καμμένου, ο οποίος απέδωσε την καταστροφή στην αυθαίρετη δόμηση. Εκαναν πως δεν καταλαβαίνουν ότι η πολιτεία, της οποίας είχαν την ευθύνη, άφησε αβοήθητους τους πολίτες της. Το κατάλαβαν οι ψηφοφόροι με τον πιο επώδυνο τρόπο. Εκατό άνθρωποι νεκροί από τον πιο φριχτό θάνατο, είτε καμένοι είτε πνιγμένοι. Σώματα καρβουνιασμένα μέσα σε νάιλον σακούλες που δεν μπορούσαν να τα αναγνωρίσουν οι δικοί τους. Δεν είχε γίνει πόλεμος. Ή μάλλον κι αν είχε γίνει πόλεμος ήταν ανάμεσα στο διαλυμένο κράτος και την ανικανότητα των διαχειριστών του. Καλό είναι να τα θυμόμαστε πού και πού τώρα που νομίζουμε ότι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι η τύχη της κ. Καϊλή ή οι απόψεις των συνταγματολόγων για τον κ. Ντογιάκο.
Η δίκη για το Μάτι όμως έχει και μια δεύτερη, ίσως πιο ουσιαστική σημασία. Μας υπενθυμίζει ότι πίσω από την τραγωδία βρίσκονται πρόσωπα που το καθένα τους έχει όνομα, και το καθένα τους είχε τη δική του ζωή. Δεν είναι ένας αριθμός που μετράει το μέγεθος της τραγωδίας. Οι συγγενείς των θυμάτων που εμφανίστηκαν μια μέρα στο δικαστήριο με τις φωτογραφίες των νεκρών δεν έχουν απλώς συμβολική σημασία. Οπως ο Σαίξπηρ, στον Ερρίκο Ε΄ παρουσιάζει τον κατάλογο των ονομάτων όσων ευγενών έπεσαν στη μάχη του Αζενκούρ. Δεν χάθηκαν «άνθρωποι» γενικά κι αφηρημένα. Χάθηκαν παιδιά, γονείς, αδελφοί, σύζυγοι, οι εκφραστές της ουσίας της ανθρωπιάς. Αυτοί οι άνθρωποι που έχασαν παιδιά, συζύγους και γονείς απαιτούν ηθική δικαίωση. Και τουλάχιστον θα πρέπει να τους την αναγνωρίσουμε εμείς οι υπόλοιποι συναισθανόμενοι τον σπαραγμό τους όταν είναι αναγκασμένοι να βρουν τις λέξεις για να εκφράσουν την οδύνη τους. Σεβόμαστε τα θύματα του βιασμού. Το Μάτι ήταν ένας βιασμός. Και για τα θύματα και για τους επιζώντες.
Η δίκη για το Μάτι αντιμετωπίζεται ως ρουτίνα της καθημερινότητας. Λες και δεν αντέχουμε να σηκώσουμε το βάρος του εγκλήματος.
