Αξιολόγηση στα σχολεία στη μεταπολίτευση δεν έχει γίνει. Μετά την κατάργηση του επιθεωρητή επί ΠΑΣΟΚ, το 1985 με τον νόμο 1566 έγινε προσπάθεια να εισαχθεί η εσωτερική αξιολόγηση της σχολικής μονάδας. Το 1987 ο Αντώνης Τρίτσης επανέφερε το ζήτημα της αξιολόγησης. Ακολούθησε ο νόμος 2525 του 1997 επί υπουργίας Γεράσιμου Αρσένη. Το 2002 ο τότε υπουργός Παιδείας Πέτρος Ευθυμίου επιδίωξε να θεσμοθετήσει την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου κάνοντας αλλαγές στον νόμο Αρσένη. Το 2010 ψηφίστηκε ο νόμος της Αννας Διαμαντοπούλου για την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας, ακολούθησε το 2013 νέος νόμος επί Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ψιθύρισε κάτι γενικόλογο περί αυτοαξιολόγησης. Φτάσαμε στο 2023 και ακόμη αξιολόγηση δεν έχει γίνει, και ακόμη παλεύουμε με το φάντασμά της, ακόμη οι συνδικαλιστές ξιφουλκούν εναντίον καθενός που ψελλίζει κάτι σχετικό. Στη μεταπολίτευση ψάχνουμε τη βελτίωση του ελληνικού δημόσιου σχολείου και των εκπαιδευτικών αενάως.
Φταίνε τα νομοθετήματα (γραφειοκρατικά, τιμωρητικά), ευθύνονται οι πολιτικοί που δεν τα καταφέρνουν να υλοποιήσουν τους νόμους (η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού), είναι ο φόβος του πολιτικού κόστους και των αντιδράσεων, φταίνε φυγόπονοι εκπαιδευτικοί και η αδιάφορη κοινωνία; Αναζητούμε τον ιδανικό εκπαιδευτικό στα δημόσια σχολεία, χωρίς να παραδεχόμαστε ότι η μεταπολίτευση –όχι μόνο στην εκπαίδευση αλλά και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα– απαξίωσε στην πράξη την όποια αξιολόγηση καθιερώνοντας τον εξισωτισμό, την ήσσονα προσπάθεια, την ατιμωρησία.
Ετσι λοιπόν έχει αξία αυτό που είπε στην «Κ» ο έμπειρος φιλόλογος, πρόεδρος του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) Γιάννης Αντωνίου, ότι πρέπει να αλλάξει η κουλτούρα του εκπαιδευτικού σώματος. Δεν είναι καθόλου εύκολο και δεν μπορεί να συμβεί σε συνθήκες πολιτικής πίεσης. Κρίσιμο στοιχείο είναι κάθε εκπαιδευτικός να νιώσει πως η επιτυχία των μαθητών του είναι και δική του επιτυχία. Οτι η βελτίωση του εκπαιδευτικού έργου στο σχολείο οφείλεται και σε αυτόν. Να παλέψει με αυτά που έχει και όχι παθητικά να βολεύεται πίσω από τις ελλείψεις των σχολείων σε προσωπικό και υποδομές. Να δημιουργεί και όχι να γκρινιάζει, όπως κάνουν οι συνδικαλιστές.
Οσες φορές επιχειρήθηκε κάποια αξιολόγηση στα σχολεία, οι συνδικαλιστές ήταν αντίθετοι. Τα επιχειρήματά τους από πολιτικής σκοπιάς ποικίλλουν, αλλά το ενδιαφέρον είναι πως όλες οι παρατάξεις συγκλίνουν στην άρνηση της όποιας αξιολόγησης. Αποτελούν μια παρέα επαγγελματιών συνδικαλιστών, που με τις πράξεις τους ενισχύουν όσους τους επικρίνουν πως το μόνο μέλημά τους είναι η εξασφάλιση του μισθού τους. Αυτή η συνδικαλιστική νοοτροπία εξυπηρετεί τους βολεμένους. Απαιτείται πολιτική πυγμή, συναίνεση και μεράκι για να αλλάξει σελίδα η ελληνική εκπαίδευση.