Oταν πήγα στην Κωνσταντινούπολη το 1999 είχα ήδη ζήσει τον σεισμό της Αθήνας και η Πόλη είχε περάσει τη δοκιμασία του πρώτου μεγάλου σεισμού. Hμουν τότε καλεσμένος στην Eκθεση Βιβλίου. Αυτή καταλάμβανε τον υπόγειο χώρο ενός πολυώροφου σύγχρονου κτιρίου, κοντά στο ξενοδοχείο Πέρα Παλλάς. Oταν μπήκα, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πόσοι όροφοι θα πέσουν πάνω μας αν ξαναγίνει σεισμός. Αμέσως το δάπεδο άρχισε να κυματίζει. Hταν ένας από τους άπειρους μετασεισμούς που μεσολάβησαν από τον πρώτο έως τον δεύτερο μεγάλο. Eνας ακόμη με πέτυχε, αυτήν τη φορά στον δέκατο όροφο ενός άλλου κτιρίου, όπου με τον φίλο Νεντίμ Γκιουρσέλ κάναμε ένα chat στο οποίο συμμετείχαν χρήστες από όλη την Τουρκία. Εννοείται ότι οι παρεμβάσεις αφορούσαν, ως επί το πλείστον, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Hταν η περίοδος της ελληνοτουρκικής φιλίας. Την είχε επισφραγίσει η περίφημη διπλωματία των σεισμών, η ενεργός παρουσία των ελληνικών ομάδων διάσωσης μετά τον πρώτο μεγάλο σεισμό. Η Τουρκία προσέβλεπε στην ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ή, τουλάχιστον, η Τουρκία που γνώρισα εγώ, η αστική Κωνσταντινούπολη και οι διανοούμενοι.
Σαν τον αόρατο θίασο που πλησιάζει τον Αντώνιο του Καβάφη, τον δρόμο του μέλλοντος μου τον είχε αποκαλύψει ένας ηλικιωμένος κύριος, γιατρός αν δεν κάνω λάθος. Τον είχα συναντήσει στο «Σπίτι της Γαλλίας» σε μια δεξίωση που είχε οργανώσει ο αείμνηστος Στέφανος Γεράσιμος, ιστορικός, διευθυντής του Κέντρου Μελετών της Ανατολίας. Εκείνος μου είπε πει ότι αν η Τουρκία μπει στην Ε.Ε. μέσα σε λίγα χρόνια θα γίνει η μεγαλύτερη χώρα της Ευρώπης. «Θα φτάσουμε τα 100 εκατομμύρια ψυχές, περισσότεροι κι από τους Γερμανούς». Του είπα ότι πάντα ονειρευόμουν έναν πόλεμο της Τουρκίας με τη Γερμανία, μόνο που η Ελλάδα βρίσκεται στη μέση, κι εγώ είμαι Eλληνας. Δεν νομίζω ότι είχε εκτιμήσει το χιούμορ μου. Με τα χρόνια, όμως, συνειδητοποιούσα ότι η απόσταση που χώριζε την Τουρκία από την υπόλοιπη Ευρώπη και την Ελλάδα ακόμη και σ’ εκείνη την «ειδυλλιακή» περίοδο ήταν μεγάλη. Παρ’ όλα όσα υποστήριζαν οι φίλοι μου οι Τούρκοι, ανάμεσά τους και ο Παμούκ, τελικώς επικράτησε το πνεύμα του ηλικιωμένου γιατρού.
Το 2023 δεν έχει καμία σχέση με το 1999. Παρ’ όλ’ αυτά, αισθάνομαι υπερήφανος για τη χώρα μου που έστειλε από τις πρώτες βοήθεια. Η Ελλάδα έκανε το καθήκον της. Κι ας μην υπάρχει καμιά προοπτική για «διπλωματία των σεισμών». Πράγμα που δίνει ακόμη περισσότερη αξία στη χειρονομία και αποκαλύπτει την ηθική γύμνια όσων προσδοκούν κάποια πολιτικά ανταλλάγματα.