Στην οδό Τοσίτσα οι τοίχοι των κτιρίων του Πολυτεχνείου είναι γεμάτοι με συνθήματα. Το ένα πιο ανορθόγραφο από το άλλο. Το ένα πιο γερασμένο από το άλλο. Τα ίχνη ενός πληθυσμού που δεν μπόρεσε να προσαρμοσθεί στο πέρασμα του χρόνου. Γερασμένες ψυχές σε σώματα νέων. Το κιγκλίδωμα της πρόσοψης φιλοξενεί πάντα κάτι τεράστιες κουρελούδες με συνθήματα. Την περασμένη εβδομάδα ένα από αυτά ήταν εναντίον του Μπλίνκεν και του «ιμπεριαλισμού» που εκπροσωπεί. Το υπέγραφε κάποια «αριστερή τάδε πρωτοβουλία». Φαντάζομαι θα ήσαν παρόντες την Τρίτη το βράδυ όταν έκλεισαν τη Βασ. Σοφίας για να διαμαρτυρηθούν για την επίσκεψη Μπλίνκεν. Συλλογικότητες και το ιστορικό ΚΚΕ, αν δεν κάνω λάθος. Ταξίδι στη μηχανή του χρόνου που λήστεψε για τη διασκέδασή του τον χρόνο όσων Αθηναίων γυρνούσαν σπίτι τους μετά από μια κοπιαστική ημέρα. «Αρκετόν τη ημέρα η κακία αυτής», όπως γράφει και ο Ματθαίος στην Επί του Oρους Ομιλία. Η πρόσοψη του Πολυτεχνείου λεηλατεί την αισθητική μας και την ψυχική μας διάθεση με την εγκατάλειψή της. Και μόνον τα κλειστά κτίρια της Σχολής Καλών Τεχνών φθάνουν. Αρκεί να σκεφθεί κανείς πως από εκεί μέσα πέρασε ό,τι πιο δημιουργικό γέννησε η Ελλάδα του εικοστού αιώνα. Είναι το κενοτάφιο της δημιουργίας. Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε.
Για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα για ποιον λόγο αποκλείσθηκε από την επέκταση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου η σύνδεσή του με τα κτίρια του Πολυτεχνείου. Ας δεχθούμε τους λόγους που προβλήθηκαν, τα εμπόδια από το κληροδότημα Αβέρωφ ή οτιδήποτε άλλο. Oμως το ερώτημα παραμένει. Oταν με το καλό υλοποιηθούν τα σχέδια για την ανάπλαση και επέκταση του Μουσείου, τι θα γίνει με το γειτονικό Πολυτεχνείο; Θα εγκαταλειφθεί στην τύχη του, ως ένα μνημείο παρακμής; Είναι μια λύση. Οι Αθηναίοι εντοίχισαν στο βόρειο τείχος της Ακρόπολης σπονδύλους από τον Παρθενώνα που κατέστρεψε ο Ξέρξης όταν εισέβαλε στην πόλη. Το έκαναν για να θυμούνται την εισβολή και τα δεινά της. Δίπλα στο αναγεννημένο Αρχαιολογικό Μουσείο η εγκατάλειψη του Πολυτεχνείου θα θυμίζει στον επισκέπτη πώς ήταν το κέντρο της Αθήνας στις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης. Στην τέως Σχολή Καλών Τεχνών θα μπορούσε να φιλοξενηθεί έκθεση με κειμήλια, όπως μολότοφ, καδρόνια, πέτρες και φωτογραφίες από τη ζωή των φυλών που κάποτε κατοικούσαν εκεί μέσα. Δεν το προτείνω στα σοβαρά, αν και θα ήταν χρήσιμο για τις ανθρωπολογικές μελέτες του μέλλοντος.