H φαντασία δεν δίνει απαντήσεις

H φαντασία δεν δίνει απαντήσεις

1' 55" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Εως το 2050 τα άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών θα είναι πάνω από 800.000. Αυτή τη στιγμή έχουμε περίπου 350.000 άτομα άνω των 85 ετών. Το 2050 αυτή η ηλικιακή ομάδα θα περιλαμβάνει περίπου 150.000 έως 200.000 άτομα περισσότερα. Ταυτόχρονα θα έχουμε ένα σημαντικό ποσοστό πληθυσμού χωρίς κοντινούς συγγενείς, οι οποίοι να μπορούν να τους στηρίξουν», έλεγε πρόσφατα στην «Κ» ο Βύρων Κοτζαμάνης, καθηγητής Δημογραφίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.

Γερνάμε ως χώρα και ένα μεγάλο ερώτημα είναι πώς θα οργανωθεί η πολιτεία ώστε να αντέξει την αύξηση του αριθμού των υπερηλίκων, να μπορέσει να αντεπεξέλθει στη φροντίδα τους αλλά και να βρίσκεται διαρκώς από πάνω από τις δομές που προσφέρουν φροντίδα στην τρίτη ηλικία, προφυλάσσοντας τους μεγάλους σε ηλικία και ανήμπορους ή ανοϊκούς ανθρώπους απ’ όσους τους βλέπουν μόνο ως «επιχειρηματική» ευκαιρία· ως μια αγορά-φιλέτο για απόκτηση κέρδους με κάθε τρόπο και κάθε κόστος. Ναι, μέσα στον χώρο των μονάδων φροντίδας ηλικιωμένων υπάρχουν και αυτοί.

Σε ρεπορτάζ της «Κ» (23/2/2023), ο Στέλιος Προσαλίκας, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Μονάδων Φροντίδας Ηλικιωμένων, εκτιμά ότι στην Αττική πρέπει να λειτουργούν παράτυπα έως και 50 γηροκομεία. «Για τις συνθήκες που επικρατούν εκεί μπορείτε να αφήσετε τη φαντασία σας ελεύθερη», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Είναι μια σοκαριστική δήλωση. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι ακόμη και σε περιπτώσεις αδειοδοτημένων μονάδων, οι έλεγχοι της πολιτείας, όταν και όπως γίνονταν, δεν είναι αρκετοί για να αποτρέψουν φρικτές συνθήκες διαβίωσης και εγκληματικές πρακτικές.

Ας θυμηθούμε την περίπτωση του γηροκομείου στα Χανιά όπου η έρευνα των Αρχών έχει αποκαλύψει 293 θανάτους μέσα σε διάστημα έξι χρόνων, από τον Ιανουάριο του 2015 έως τον Μάρτιο του 2021, με τους 68 να έχουν σημειωθεί μέσα σε δώδεκα μήνες. Ή την πολύ πρόσφατη περίπτωση του γηροκομείου στον Κορυδαλλό όπου περιγράφονται πράξεις απίστευτης απανθρωπιάς και βαρβαρότητας. Αποτελούν αυτές οι δύο περιπτώσεις την κορυφή του παγόβουνου; Ποιος θα απαντήσει σ’ αυτό το ερώτημα, η φαντασία μας; Σε αυτήν θα βασιστούμε;

Δεν ξέρω πώς μπορεί να περιγραφεί με λόγια η οδύνη του ανθρώπου που γερνώντας χάνει την αξιοπρέπεια και τον εαυτό του και δεν μπορώ να αγνοήσω το ψυχικό βάρος ή τις ενοχές εκείνων που δεν μπορούν να τον έχουν πια κοντά τους και εμπιστεύονται τη φροντίδα του σε άλλους.

Σε αυτά τα δυσεπίλυτα αδιέξοδα πρέπει να είναι παρούσα η πολιτεία. Εκεί την χρειαζόμαστε. Να ελέγχει αδιάκοπα, να καταγράφει συστηματικά, να τιμωρεί παραδειγματικά.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή