Στις 21 Φεβρουαρίου ο πρωθυπουργός μίλησε στο Περιστέρι σε μια από τις πρώτες άτυπες προεκλογικές εμφανίσεις του. Είχε πει ανάμεσα σε άλλα: «Οπως σας είχα πει πριν από τέσσερα χρόνια ότι το κεντρικό ζητούμενο της οικονομικής πολιτικής ήταν να μειώσουμε τους φόρους και τους μειώσαμε, έτσι σας λέω και τώρα ότι το κεντρικό ζητούμενο της επόμενης τετραετίας θα είναι να αυξήσουμε τους μισθούς και θα τους αυξήσουμε, και στο Δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα».
Ηταν μία ακριβώς εβδομάδα πριν από την εθνική τραγωδία των Τεμπών. Εξυπακούεται ότι ο προεκλογικός σχεδιασμός πήγε περίπατο. Τι να τους κάνεις τους μεγαλύτερους μισθούς αν κινδυνεύεις να χάσεις τη ζωή σου σε ένα δρομολόγιο ρουτίνας από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη; Η σύγκρουση κυβέρνησης, πολιτικού συστήματος και κοινωνίας με τη σουρεαλιστική (και δυστυχώς θανατηφόρα) πραγματικότητα των ελληνικών σιδηροδρόμων υπήρξε τόσο σφοδρή που υποχρεώνει τους πάντες να τα σκεφτούν (σκεφτούμε) όλα από την αρχή.
Επτά ημέρες πριν από την ομιλία του πρωθυπουργού στον μεγαλύτερο δήμο της Δυτικής Αθήνας, μια ομάδα Ιταλών δασολόγων (D.R.E.Am Italia) είχε επισκεφθεί το Μάτι για να ανταλλάξει τεχνογνωσία για το θέμα των πυρκαγιών με την ελληνική πυρομετεωρολογική ομάδα Flame του meteo / Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών. Το ρεπορτάζ της Δήμητρας Τριανταφύλλου στην «Καθημερινή» ήταν περισσότερο από διαφωτιστικό. Αυτό που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στους Ιταλούς είναι πως, πέντε χρόνια μετά, φαίνεται να απουσιάζει οποιαδήποτε προσπάθεια διαχείρισης του τοπίου. «Μάλιστα, στις περιοχές που επηρεάστηκαν από την πυρκαγιά έχει ήδη αναπτυχθεί βλάστηση που θα μπορούσε δυνητικά να υποστηρίξει τη διάδοση μιας νέας. Ιδιαίτερα αρνητική εντύπωση τους έκανε και το γεγονός ότι εξακολουθούν να υπάρχουν μάντρες και περιφράξεις που περιορίζουν την κινητικότητα και τη δυνατότητα προσέγγισης ασφαλών σημείων σε περίπτωση εκδήλωσης φωτιάς».
Λέμε συχνά ότι οι τραγωδίες είναι αχρείαστες ευκαιρίες για να πάμε μπροστά. Αυτή είναι η ελπίδα που αναβλύζει πάνω από τα μνήματα των αδικοχαμένων. Είναι το μόνο που έχουμε. Παραδόξως είναι το μόνο που έχει τώρα στα χέρια της και η ίδια η κυβέρνηση: να φράξει τον δρόμο στα «μικρά Τέμπη» που με τη δική της μεταρρυθμιστική αναβλητικότητα (ή «κόπωση») απειλούν να ανατινάξουν τα πάντα ανά πάσα στιγμή. Από μια άποψη δεν έχει άλλη επιλογή. Το μέγεθος της τραγωδίας την υποχρεώνει να θυμηθεί όλους τους βασικούς λόγους που οι πολίτες τής χάρισαν μια άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Απομένει να δούμε αν και οι πολίτες εξακολουθούν να θυμούνται γιατί την ψήφισαν.