Η ανακωχή στις εντάσεις περί τα Ελληνοτουρκικά φαίνεται ότι τις τελευταίες εβδομάδες έχει δημιουργήσει κάποιο κενό στην ατζέντα των δημοσιολογούντων περί τις διεθνείς σχέσεις και γι’ αυτόν τον λόγο έχει επανέλθει στην επιφάνεια η λεγόμενη βαλκανική ατζέντα. Δεδομένου ότι η Ελλάδα έχει επιλύσει τις διαφορές της με τη Βόρεια Μακεδονία, ενώ οι σχέσεις της με τη Βουλγαρία είναι σε σημαντικό βαθμό ρυθμισμένες λόγω ευρωπαϊκού κεκτημένου, εκ των πραγμάτων απομένουν εκείνες που αφορούν την άμεση γειτονία με την Αλβανία και με έναν τρόπο και το Κόσοβο. Η Σερβία αποτελεί μια δεύτερη προτεραιότητα και το χάος της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης απασχολεί την ελληνική εξωτερική πολιτική μόνο θεωρητικά. Οι βαλκανικές ανισορροπίες έχουν γίνει πιο έντονες μετά την έκρηξη του πολέμου στην Ουκρανία, γεγονός το οποίο ενεργοποίησε όχι πάντα συγκλίνουσες δυνάμεις να ασκήσουν πιέσεις προς κάθε κατεύθυνση για τη διευθέτηση εκκρεμοτήτων. Κάπως έτσι φθάσαμε στο σημείο να παρουσιάζεται ότι η Αθήνα βρίσκεται ένα βήμα πριν από την αναγνώριση του Κοσόβου, έτοιμη, μάλιστα, για ανταλλαγή διπλωματικών αποστολών και ανάληψη όλων των διαδικαστικών πρωτοβουλιών προς αυτή την κατεύθυνση.
Το σενάριο ενίσχυσαν οι πολύ τακτικές επισκέψεις του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια στην Πρίστινα, οι οποίες βέβαια πραγματοποιήθηκαν με αρκετά χαμηλό προφίλ προκειμένου να μη δοθεί η λανθασμένη εντύπωση. Η πραγματικότητα, λοιπόν, είναι ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να απουσιάζει ως η παλαιότερη χώρα της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ στη μεγάλη γεωγραφική περιοχή από την Κρήτη μέχρι το Ταλίν από διεργασίες που εξελίσσονται κυριολεκτικά στο κατώφλι της. Δεν θα μπορούσε η διαδικασία ανάμεσα στο Βελιγράδι και την Πρίστινα να μην αφορά την Αθήνα επί της αρχής.
Οι σχέσεις της Αθήνας με το Κόσοβο είναι ύψιστης σημασίας, και ακόμα σημαντικότερες είναι εκείνες με την Αλβανία. Η ένταξη της Αλβανίας στην Ε.Ε., εάν, όταν και εφόσον πληροί τα κριτήρια που θέτουν οι Βρυξέλλες, θα ήταν ευχής έργον για την Αθήνα καθώς σε αυτή την πορεία θα μπορούσαν να επιλυθούν σημαντικές διαφορές, οι οποίες αφορούν π.χ. την παραπομπή στη Χάγη για τις θαλάσσιες ζώνες, τα δικαιώματα της ελληνικής εθνικής μειονότητας, το συνοριακό κ.λπ.
Η σχέση της Ελλάδας με τον αλβανικό παράγοντα αποτελεί, επίσης, κρίσιμο στοιχείο ισορροπίας για το μέλλον της ευρύτερης περιοχής των Δυτικών Βαλκανίων. Δεν μπορεί όμως όλα να συζητούνται και να προωθούνται με βάση κοντόφθαλμες προτεραιότητες και ως αντίβαρο σε λάθη και παραλείψεις άλλων καταστάσεων. Ούτως ή άλλως, ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς.