Είναι εντυπωσιακό. Πόσο γρήγορα γίνεται μια παρανομία, πόσο πολύ αργεί η αντίδραση του κράτους και κατόπιν της Δικαιοσύνης. Κλασικό παράδειγμα τα μεγάλα και προκλητικά αυθαίρετα. Μέσα στον χειμώνα κτίζονται «τέρατα», τα οποία άλλοτε φτάνουν έως τα μπετά, άλλοτε έως τους σοβάδες. Δεν είναι υπόγεια ή κτίσματα μέσα σε σπηλιές. Είναι «τέρατα» πραγματικά, ορατά από παντού, από τον δρόμο, από τη θάλασσα εάν πρόκειται για νησί. Δικαιολογία δεν υπάρχει καμία. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε.
Και όμως· αστυνομία, πολεοδομία, δήμος, περιφέρεια, όλοι δεν βλέπουν ή κάνουν ότι δεν βλέπουν. Προφανώς «τα λεφτά είναι πολλά». Αλλιώς δεν εξηγείται το φαινόμενο της συλλογικής «τύφλωσης» όλων των αρμοδίων.
Τα «τέρατα» δεν παίρνουν ρεύμα για ένα διάστημα. Μένουν εκεί, κουφάρια, περιμένοντας είτε μια προεκλογική νομιμοποίηση είτε κάποια «μαγική» λύση. Τα χρόνια περνούν, κανείς δεν τα γκρεμίζει. Οταν ρωτάς «γιατί;» οι ειδήμονες σου εξηγούν πόσο περίπλοκη είναι η σχετική διαδικασία και ότι μπορεί να πάρει πολύ καιρό μέχρι να βγει το πρωτόκολλο κατεδάφισης και να γκρεμιστούν. Αυτό συμβαίνει, αλλά είναι σπάνιο και πολλές φορές μπορεί να έχουν περάσει 20-25 χρόνια.
Δεν ξέρω, όμως, αν σας έχει συμβεί και το άλλο. Ο χρόνος έχει έναν δικό του τρόπο να κάνει την ασύλληπτη παρανομία μέρος της ρουτίνας μας. Περνάς δίπλα από αυτά τα «τέρατα» και πιάνεις τον εαυτό σου να λέει: «Να σου πω την αλήθεια, τώρα που έχουν κτισθεί, καλύτερα να πάρουν ρεύμα, να τα σοβατίσουν και να τα βάψουν, να φτιάξουν και τον περιβάλλοντα χώρο, παρά να μείνουν έτσι ανοικτές πληγές στο περιβάλλον». Εκεί, λοιπόν, που έπρεπε να έχουν κτιστεί 200 τετραγωνικά έχουν κτιστεί 2.000, αλλά είμαστε ευχαριστημένοι γιατί τουλάχιστον δεν μείναμε με τους σκελετούς κι εκείνες τις πανέμορφες νεοελληνικές «αναμονές».
Η μάχη είναι άνιση. Πολλά «μαύρα» εναντίον χαμηλών μισθών δημοσίων υπαλλήλων. Παρανομία που είναι σβέλτη εναντίον αργής Δικαιοσύνης. Καλοί δικηγόροι και ισχυρό νομικό οπλοστάσιο στην υπηρεσία της παρανομίας εναντίον ενός αργού κράτους, που ασφυκτιά μέσα σε ένα «ζουρλομανδύα» νόμων, αλληλοεπικαλυπτόμενων αρμοδιοτήτων, μεγάλων περιθωρίων για εφέσεις και ενστάσεις κ.λπ. κ.λπ. Με άλλα λόγια, εάν δεν αλλάξει κάτι, και κυρίως εάν δεν υπάρξει πολιτική βούληση, η παρανομία θα κερδίζει κάθε γύρο στην αντιπαράθεσή της με τη νομιμότητα.
