Η ανάγκη της συναίνεσης σε ορισμένους θεμελιώδεις τομείς είναι προαπαιτούμενο για να μπορέσει η χώρα να εκμεταλλευθεί πλήρως τις δυνατότητές της. Και, χωρίς αμφιβολία, ένας από τους πλέον κρίσιμους τομείς είναι η Παιδεία. Χωρίς μοντέρνο και ανταγωνιστικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν πας πολύ μακριά.
Είναι όμως, δυστυχώς, και ένας τομέας στον οποίο δεν υπάρχει καμία συναίνεση. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποσχέθηκε πρόσφατα ότι θα καταργήσει την ελάχιστη βάση εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Δεσμεύθηκε μάλιστα να το κάνει από φέτος. Ακούγεται ευχάριστο, φιλολαϊκό και ίσως να πείθει και ανθρώπους που δεν τον ψήφισαν, με το επιχείρημα «μα γιατί να κοπεί το παιδί μου;».
Απεικονίζει όμως και το πρόβλημα που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ σε έναν ζωτικό τομέα. Είναι εγκλωβισμένος σε έναν συντεχνιακό λαϊκισμό, που τον φέρνει απέναντι σε κάθε μεταρρύθμιση, την αξιολόγηση, τα αγγλόφωνα μεταπτυχιακά, τα αγγλικά στο νηπιαγωγείο, την εδραίωση των Πρότυπων Σχολείων κ.ά. Ταυτόχρονα οι αλλαγές που επέβαλε ή υπόσχεται είναι πάντοτε στην κατεύθυνση του χαμηλότερου κοινού παρονομαστή. Αναβάθμιση των ΤΕΙ σε ΑΕΙ χωρίς καμιά προετοιμασία, κατάργηση της βάσης εισαγωγής, κατάργηση της αξιολόγησης. Υπάρχουν στελέχη του, σημαντικά στελέχη του, που διαφωνούν με αυτές τις θέσεις και αναγνωρίζουν ότι αν ξαναβρίσκονταν στην εξουσία δεν υπάρχει σχέδιο σοβαρών μεταρρυθμίσεων στην Παιδεία, απλά σχέδιο ξηλώματος όσων έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια.
Είναι εντυπωσιακό πώς ιδεολογικές αγκυλώσεις και συντεχνιακές εξαρτήσεις διατηρούν σε διαρκή ομηρία την Αριστερά στα θέματα Παιδείας. Δεν μας εκπλήσσει, βέβαια, αν σκεφτούμε ότι και το ΠΑΣΟΚ υπό τον Γιώργο Παπανδρέου καταψήφισε την αλλαγή του άρθρου 16 στο Σύνταγμα, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος είχε κάνει «σημαία» την ανάγκη ίδρυσης μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων. Εγκλωβίστηκε όμως από ένα καθηγητικό κατεστημένο, που δεν θέλει ποτέ να εκτεθεί στον, εγχώριο ή διεθνή, ανταγωνισμό.
Ας αφήσουμε όμως το άρθρο 16 στην άκρη. Σημασία έχει το δημόσιο σχολείο και πανεπιστήμιο να πάει μπροστά, να μπει στον 21ο αιώνα. Εδώ υπάρχει και μια μεγάλη υποκρισία και αδικία. Αυτός ο τόπος χρειάζεται την κοινωνική κινητικότητα για να πάει μπροστά. Θέλει τα παιδιά που δεν έχουν πλούσιους γονείς να έχουν την ευκαιρία μέσα από το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα να βρουν αυτό που τους αρέσει, να γίνουν οι καλύτεροι στον τομέα τους και να εξασφαλίσουν καλές δουλειές. Η συνταγή του ισοπεδωτισμού και της εξίσωσης προς τα κάτω διασφαλίζει το αντίστροφο, ότι τα προνομιούχα παιδιά της ελληνικής επιχειρηματικής και πολιτικής ελίτ θα συνεχίσουν να έχουν περισσότερες ευκαιρίες και ένα ισχυρό πλεονέκτημα στην αγορά εργασίας.
Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι έγιναν παντού θαύματα στην Παιδεία, έγιναν όμως σημαντικές και θετικές αλλαγές. Ο κίνδυνος στο μέλλον είναι να ξηλωθούν στο όνομα φιλολαϊκών υποσχέσεων, είτε αν έλθει η αντιπολίτευση στην εξουσία είτε (γιατί συμβαίνει και αυτό ενίοτε) αν σαγηνεύσουν κάποιους εντός της Ν.Δ. οι σειρήνες του λαϊκισμού. Μπροστά πρέπει να πάμε, όχι πίσω.