Υπάρχει μια αντίληψη στην Ελλάδα ότι η συνέχιση της ηγεμονίας Ερντογάν θα ήταν καλύτερη για εμάς απ’ ό,τι η «εκθρόνισή» του. Αφού ο Ερντογάν προκαλεί ζημιά και στο εσωτερικό της Τουρκίας και στις σχέσεις της με συμμάχους και αντιπάλους, αυτό ωφελεί την Ελλάδα, ισχυρίζονται κάποιοι. Αλλοι παρατηρούν ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης τηρούν σκληρή εθνικιστική γραμμή, οπότε η απειλή εναντίον Ελλάδας και Κύπρου θα συνεχιστεί, και δη από κυβέρνηση που θα επιδιώκει βελτίωση των σχέσεων με ισχυρούς συμμάχους της χώρας. Ισως, ακόμη, κάποιοι να αισθάνονται μια «οικειότητα» με τον Ερντογάν, καθώς, ως αυταρχικός ηγέτης, δίνει την εντύπωση σε φίλους και εχθρούς ότι τον γνωρίζουν, ότι υπάρχει περιθώριο για κάποια συνεννόηση σε «προσωπικό» επίπεδο. Αγνοούν ότι –αποδεδειγμένα– κάνει μόνο όσα πιστεύει ότι ωφελούν τον ίδιο.
Είναι επικίνδυνο να υποτιμάμε τη ζημιά που η πολιτική του Ερντογάν επέφερε στις ελληνοτουρκικές σχέσεις τα τελευταία χρόνια, καθώς οδήγησε στην ολοένα πιο στενή σύνδεση μεταξύ διπλωματικών αυτοσχεδιασμών και στρατιωτικού τυχοδιωκτισμού. Οι αντίπαλοί του μπορεί να επιμείνουν σε σκληρή γραμμή στα ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό, όμως η ανάγκη μιας νέας κυβέρνησης να επαναφέρει τη σταθερότητα στην οικονομία και την εξομάλυνση στις σχέσεις με ΗΠΑ και Ε.Ε. μπορεί να είναι ευκαιρία για βελτίωση του κλίματος μεταξύ Αγκυρας και Αθήνας και Λευκωσίας. Εξάλλου, ο Ερντογάν δεν είναι «καλύτερος από τους άλλους». Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας από μουσείο σε τζαμί, οι επαναλαμβανόμενες απειλές («Θα έρθουμε νύχτα»), το «μνημόνιο» με τη Λιβύη, η αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης, η «αξιοποίηση» μεταναστών και προσφύγων, δηλητηρίασαν τις σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων για πολλά χρόνια. Ο Ερντογάν υιοθέτησε τις θέσεις των πιο ακραίων εθνικιστών και τις «μπόλιασε» με τον ισλαμολαϊκισμό του για να φτιάξει το εύφλεκτο μείγμα που απειλεί τη χώρα του, τη δική μας, και πολλές άλλες.
Είναι λάθος να κρίνουμε τις εξελίξεις στην Τουρκία μόνο μέσα από το πλαίσιο του τι πιστεύουμε ότι συμφέρει την Ελλάδα. Επειδή μια Τουρκία που θα επιχειρήσει τον εκδημοκρατισμό, που επιδιώκει στενότερη σχέση με την Ε.Ε., αντιμετωπίζει ένα απλό ερώτημα: Θα βελτιώσει τις σχέσεις της με άλλες χώρες ή θα παραμείνει στο τέλμα των φαντασιώσεων και του αυταρχισμού του Ερντογάν;