Εντέλει, δεν είναι και τόσο άγριοι οι άνθρωποι. Δεν ξέρω τι έκαναν στα διαλείμματα, όταν δεν τους βλέπαμε, πάντως μετά τα διαλείμματα δεν είδαμε ούτε σκισμένα πουκάμισα, ούτε στραμπουληγμένες γραβάτες, ούτε νυχιές. Πολιτισμένα πράγματα. Τους βοήθησε και η συνθήκη θα μου πείτε. Δεν γύρισαν να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον, μπας και ανάψουν τα αίματα. Oλοι τους κοιτούσαν τους δημοσιογράφους απέναντί τους ή την κάμερα. Θα έλεγα ότι μου θύμιζε ταινία του Αγγελόπουλου, όπου δεν υπάρχουν διάλογοι, απλώς ο κάθε χαρακτήρας απαγγέλλει την αλήθεια του, μετά έρχεται η αλήθεια του άλλου και ο θεατής καλείται να κάνει τη σύνθεση. Διαλεκτική της δημοκρατίας που λέμε. Οι ταινίες του Αγγελόπουλου διακρίνονται για τη διάρκειά τους. Λιγότερο από τρεις ώρες για τον μακαρίτη ήταν ταινία μικρού μήκους. Και η προχθεσινή «τηλεμαχία» κράτησε τρεις ώρες ακριβώς.
Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω την αξία του Αγγελόπουλου, το απόλυτο τοτέμ για τους Eλληνες, και όχι μόνον, σινεφίλ, θέλω απλώς να πω ότι κατά την ταπεινή μου γνώμη ο χρόνος του «Θιάσου» διαφέρει από τον χρόνο της πολιτικής μας ζωής. Αυτός, καλώς ή κακώς, έχει να κάνει με την πραγματικότητα. Ποια είναι η πραγματικότητα που απώθησε η χθεσινή «τηλεμαχία»; Είναι η αδυναμία όχι μόνο συνεννόησης, αλλά και διαλόγου, ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις που συνθέτουν τη δημοκρατία μας. Κοινώς, ένας προϊδεασμός για τις βλαβερές συνέπειες της «απλής αναλογικής», της νικοτίνης της Αριστεράς.
Προχθές διαπιστώσαμε σε απευθείας μετάδοση ότι η «προοδευτική κυβέρνηση» δεν είναι απλώς ένα ρητορικό νεφέλωμα. «Αν τα παιδάκια όλης της γης πιάνονταν χέρι χέρι θα έφτιαχναν ένα στεφάνι ειρήνης και αγάπης». Κάπως έτσι πάει το παιδικό τραγουδάκι. Μόνο που τα «παιδάκια» όχι μόνο δεν έχουν διάθεση να πιαστούν χέρι χέρι, αλλά ούτε να κοιτάξει το ένα το άλλο στα μάτια. Κι ας ήσαν σε δημοκρατική καταστολή όπως επέβαλλαν οι καλοί τρόποι. Με κάθε επιφύλαξη, αν ήσαν ειλικρινείς, η «προοδευτική διακυβέρνηση» είναι ένα γκάτζετ το οποίο μας πρόσφερε η Αριστερά του κ. Τσίπρα για να δικαιολογήσει την απλή αναλογική. Κοινώς την προοπτική της ακυβερνησίας. Πέντε πολιτικοί αρχηγοί οι οποίοι εξηγούσαν, ο καθένας με τον τρόπο του, ότι δεν μπορούν, και μάλλον δεν θέλουν, να κυβερνήσουν. Και ο Μητσοτάκης μόνος, ο οποίος ζητάει την ψήφο για να φτάσει στην αυτοδυναμία, κοινώς στον σχηματισμό βιώσιμης κυβέρνησης.
Oλοι εναντίον όλων και όλοι εναντίον του Μητσοτάκη. Σαν να παραδέχονταν ότι αυτός θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός και να προετοίμαζαν την αντιπολίτευσή τους. Η ροή των παράλληλων μονολόγων παράγει πλήξη. Oσο καλοί κι αν είναι οι ηθοποιοί, όπως ο Μπρούνο Γκαντζ στο «Μια αιωνιότητα και μια μέρα». Οι πρώτοι που οφείλουν να το καταλάβουν είναι οι διαχειριστές της δημοκρατίας μας.