Μας είχαν υποσχεθεί μια προεκλογική περίοδο γεμάτη πάθος. Ο θυμός θα ξεχείλιζε από το στήθος, αφροί θα έβγαιναν από τα χείλη. Ηρωικοί θυμωμένοι Eλληνες θα ξεχύνονταν καθημερινά στους δρόμους κι ο Μητσοτάκης θα έμενε οχυρωμένος στα υπόγεια του Μαξίμου. Παρακολουθήσεις, αλαζονεία, καθεστωτική συμπεριφορά, φτώχεια, δελτία τροφίμων θα χώριζαν την Ελλάδα στα δύο. Από τη μία πλευρά των χαρακωμάτων οι αδικημένοι, από την άλλη οι βολεμένοι και ωφελημένοι. Σύσσωμη η αντιπολίτευση επένδυσε στον θυμό του εκλογικού σώματος, αυτό το αίσθημα που το 2012 καλούνταν αγανάκτηση. Και δεν είναι μόνον ο Τσίπρας. Είναι και ο Ανδρουλάκης, ακόμη και ο μοναδικός, ο ανεπανάληπτος, ο πλουμιστός Βαρουφάκης. Εντέλει πιο θυμωμένη απ’ όλους αποδείχθηκε εκείνη η αγενής πωλήτρια διαφημιστικών του ΜέΡΑ25 που είπε ότι προτιμά να της κοπεί το χέρι παρά να το δώσει στον κ. Μητσοτάκη. Γιατί κατά τα λοιπά μια εβδομάδα πριν από τις εκλογές το μόνο που μπορείς να συμπεράνεις με βεβαιότητα είναι ότι το αποτέλεσμα δεν θα κριθεί από τον «θυμό» των ψηφοφόρων. Και εντέλει οι μόνοι που αποδείχθηκαν θυμωμένοι είναι οι υποψήφιοι της αντιπολίτευσης.
Θυμωμένοι ο καθένας τους ξεχωριστά με τον Μητσοτάκη και θυμωμένοι ο ένας με τον άλλον. Τους τρώει τόσο ο θυμός τους που δεν έχουν περιθώριο να δουν την αδιαφορία του κοινού τους. Και δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτοί οι ίδιοι έφθειραν το όπλο τους χρησιμοποιώντας το σε κάθε ευκαιρία, επίμονα, χρόνια τώρα. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η ελληνική κοινωνία είναι κουρασμένη και δεν έχει ξεχάσει τα αδιέξοδα που προκάλεσαν τα ξεσπάσματα του θυμού της στο πρόσφατο παρελθόν. Ο θυμός έγινε κοινότοπο αίσθημα, κάτι σαν τον καπιταλισμό για το ΚΚΕ.
Τελευταίος στόχος του θυμού τους είναι οι δημοσκοπήσεις που δεν καταγράφουν τον θυμό. Και σήμερα θριαμβολογούν για την αποτυχία τους να προβλέψουν τη νίκη του Ερντογάν στην Τουρκία. Αντί να αναρωτηθούν για την κατάσταση της αντιπολίτευσης η οποία δεν διαφέρει και πολύ από την κατάσταση της δικής μας αντιπολίτευσης. Χωρίς ηγέτη έως πρόσφατα, ένα συνονθύλευμα κομμάτων και πολιτικών που δεν μπορεί να υποσχεθεί σταθερότητα με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να επιλέξουν τη σταθερότητα της φθαρμένης τυραννίας που τους κυβερνά είκοσι χρόνια τώρα.
Η δική μας αντιπολίτευση η οποία εμφανίζεται ως η «προοδευτική εναλλακτική» δεν έχει καν ηγέτη. Ο πλουμιστός Βαρουφάκης δεν μιλάει με τον Τσίπρα, ο δε Ανδρουλάκης θέλει μεν συνασπισμό των δημοκρατικών δυνάμεων, αλλά δεν θα δεχθεί για πρωθυπουργό τον Τσίπρα. Πριν επιτεθούν στους δημοσκόπους θα έπρεπε να συσκεφθούν με τον εαυτό τους. Με τούτα και με κείνα η προεκλογική περίοδος αποδείχθηκε ψυχρή, πάντως η πιο ήρεμη που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια.