«Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο σκληρή, τιμωρητική, αντισυστημική, αντικαθεστωτική ψήφος». «Ολοι στις κάλπες για να τους τηγανίσουμε όλοι μαζί». «Ο Σαββόπουλος είναι θεραπαινίδα του Μητσοτάκη». Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο σκληρή και αντικαθεστωτική που τους χωράει όλους. Ακόμη και τους ορφανούς παραπλανημένους που ψήφιζαν Χρυσή Αυγή, ακόμη κι όταν η συμμορία είχε δείξει το ειδεχθές της πρόσωπο και οι ηγέτες της είχαν καταδικασθεί. Και ποιους ακριβώς θέλει να τιμωρήσει η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ; Και με ποιον τρόπο θα τους τιμωρήσει και θα τους τηγανίσει; Τι ακριβώς εννοούν με το τηγάνισμα; Οσο για τον χαρακτηρισμό του Σαββόπουλου, ως θεραπαινίδα του Μητσοτάκη τι να πω. Είναι παραλλαγή της χυδαιότητας που είχε κατακλύσει τον βάλτο της κοινωνικής δικτύωσης πέρυσι το καλοκαίρι μ’ εκείνο το «Μητσοτάκη γα@@@σαι». Μια αρχαιολόγος μάλιστα είχε αναρτήσει ένα όστρακο με αρχαία ελληνική γραφή με το ξόρκι. Από τότε, μου έχει μείνει η απορία γιατί αυτό το θεωρούν υποτιμητικό οι προοδευτικοί σύντροφοι;
Οταν θα διαβάζεις αυτές τις γραμμές, φίλε αναγνώστη, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα γνωρίζεις το αποτέλεσμα της εκλογικής αναμέτρησης. Γνωρίζεις τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν ένα σαφές προβάδισμα της Νέας Δημοκρατίας, όμως άλλο οι δημοσκοπήσεις κι άλλο η κάλπη. Κι αν οι δημοσκοπήσεις είναι επιστημονικό εργαλείο πρόβλεψης, αυτό σημαίνει ότι κι αυτές υπόκεινται στην αρχή της διαψευσιμότητας που έλεγε κι ο Πόπερ. Ναι, όντως, οι δημοσκοπήσεις μπορούν να διαψευσθούν.
Εκείνο όμως που γνωρίζεις μετά βεβαιότητας είναι ότι δεν ευδοκίμησε το κλίμα εχθροπάθειας που προσπάθησε να δημιουργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, μικρό δείγμα του οποίου είναι το παραπάνω ανθολόγιο. Μας υποσχέθηκε μια προεκλογική περίοδο γεμάτη μίσος και πάθος. Μας περιέγραψε μια ελληνική κοινωνία εξαγριωμένη με την τετραετία Μητσοτάκη, απαυδισμένη από την καθεστωτική του νοοτροπία, οικογένειες που ζουν με δελτίο τροφίμων, μια δημοκρατία τραυματισμένη από τις παρακολουθήσεις κάποιου παρακράτους κρυμμένου στα υπόγεια του Μαξίμου. Μια κοινωνία διχασμένη, έναν εμφύλιο χωρίς όπλα. Κι ας είχαν δέσει και φιμώσει τον Πολάκη. Τη δουλειά την έκαναν μια χαρά οι υπόλοιποι. Αντί για όλ’ αυτά ζήσαμε μια προεκλογική περίοδο χωρίς εξάρσεις και φωνές, εκτός από τις δικές τους. Η προσπάθειά τους να περάσουν την εχθροπάθειά τους στην ελληνική κοινωνία απέτυχε. Το υπερόπλο τους αποδείχθηκε άσφαιρο. Η προεκλογική τους στρατηγική έπεσε σ’ ένα κενό αδιαφορίας ανθρώπων κουρασμένων από τη δεκαετία της κρίσης, από τη διετία της πανδημίας, από την ανασφάλεια της διεθνούς σκηνής. Οι Ελληνες το μόνο που θέλουν είναι η ζωή τους.
Το ερώτημα είναι γιατί τους εμπνέει με τέτοιο πάθος η εχθροπάθεια που κουβαλάνε μέσα τους. Και από πού προκύπτει αυτή η εχθροπάθεια. Είναι η κακοφορμισμένη ιδεολογία ενός κόσμου που έχασε την γκιγιοτίνα του και ψάχνει τηγάνια για υποκατάστατο; Ή μήπως είναι ψυχολογικό σύνδρομο ανθρώπων που έχουν πείσει τους εαυτούς τους πως είναι αδικημένοι και θέλουν να τιμωρήσουν και να εκδικηθούν αυτούς που τους αδίκησαν; Κυρίως την πραγματικότητα η οποία πεισματικά τους υπενθυμίζει πως δεν έχουν δίκιο. Νομίζω ο Ευριπίδης είχε πει ότι δεν αξίζει να χτυπάς την πραγματικότητα, διότι η πραγματικότητα αδιαφορεί.
Και το ερώτημα προκύπτει αβίαστα. Τι έχει να προτείνει εν έτει 2023 στην ελληνική κοινωνία αυτή η Αριστερά; Θέλουν να φύγει ο Μητσοτάκης; Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Ομως, τι έχει να προτείνει; Καλύτερες συνθήκες για τον εργαζόμενο; Δυνατότητες ανάπτυξης για τον επιχειρηματία; Καλύτερα σχολεία και πανεπιστήμια; Καλύτερα νοσοκομεία; Λύση του Κυπριακού μέσω της Γιουροβίζιον, όπως πρότεινε ο Κοτζιάς; Λύση του δημογραφικού με το άνοιγμα των συνόρων; Κατατρόπωση της Τουρκίας; Και τι απ’ αυτά έγιναν στα τέσσερα χρόνια που τους δόθηκε η ευκαιρία να κυβερνήσουν; Το μόνο που έχει να προτείνει ουσιαστικά είναι η εκτόνωση της εχθροπάθειας, της μεταμοντέρνας μετάλλαξης της μακαρίτισσας ελπίδας για επανάσταση και κοινωνική ανατροπή. Προτείνουν μια συλλογική ψυχοθεραπεία που θα τους βοηθήσει να απαλλαγούν κι οι ίδιοι από το μαρτύριο.
Το επαναλαμβάνω. Δεν μπορώ να ξέρω ποιο αποτέλεσμα θα βγάλουν οι κάλπες απόψε. Εκείνο που ξέρω είναι πως, όπως όλα δείχνουν, η πλειοψηφία θέλει να απαλλαγεί από το σύνδρομο της εχθροπάθειας. Κουραστήκαμε. Βαρεθήκαμε. Θέλουμε να πάμε παρακάτω και να αφήσουμε την εχθροπάθεια εκεί όπου ανήκει. Στα κιτάπια της Ιστορίας μιας Ελλάδας θυμωμένης επειδή αισθανόταν αποκλεισμένη και αδικημένη από τον κόσμο στον οποίον ζει.