Ζούμε στην εποχή της μεγάλης πληροφοριακής έκρηξης. Ολοι βομβαρδιζόμαστε καθημερινώς από χιλιάδες ειδήσεις, απόψεις, εκτιμήσεις, ομιλίες, εικόνες, βίντεο κ.λπ., όσα τέλος πάντων αντέχει η ψυχή μας και χωράνε στο εικοσιτετράωρό μας.
Μέσα σε αυτόν τον πληροφοριακό ορυμαγδό υπάρχουν δύο τρόποι για να ακουστεί κάποιος. Μπορεί να πει κάτι πρωτότυπο ή να διατυπώσει κάτι εξωφρενικό. Το πρώτο είναι εξαιρετικά δύσκολο. Το δεύτερο είναι πολύ βολικό. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη, αρκεί να υπερβάλει κάποιος για όσα ήδη έχει σκεφθεί. Στον ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, θεωρούν ότι η πρώτη τετραετία του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν κακή· γούστο τους και καπέλο τους – εξάλλου γι’ αυτό παραμένουν εκεί. Μια υπερβολή θα ήταν να πουν ότι «η κυβέρνηση είναι καταστροφική». Λέμε υπερβολή διότι, όπως σε κάθε διακυβέρνηση, κάποια προχώρησαν προς το καλύτερο, κάποια έγιναν χειρότερα και στις εκλογές μετράει το ισοζύγιο. Ουδείς –λογικός τουλάχιστον– άνθρωπος μπορεί να αρνηθεί ότι η οικονομία πήγε πολύ καλύτερα· φαίνεται στους αριθμούς αλλά και στην καθημερινότητά μας. Ουδείς επίσης μπορεί να αρνηθεί –εκτός αν είναι γαλάζιος μουτζαχεντίν– ότι κάποια πράγματα, ειδικά σε επίπεδο θεσμών, έγιναν χειρότερα, όπως είναι π.χ. η διαχείριση του σκανδάλου των υποκλοπών.
Μια σοβαρή αντιπολίτευση θα μπορούσε να διαχωρίσει τα μεν από τα δε. Σύμφωνοι! Δεν θα χειροκροτούσε τα επιτεύγματα της κυβέρνησης, αλλά επίσης δεν θα τα απαξίωνε. Μπορεί να έλεγε ψιθυριστά «εντάξει, κάνατε αυτό» και φωναχτά «εμείς θα το κάναμε καλύτερα». Μπορεί να φωνασκούσε σε καταφανή φάουλ ή πέναλτι, αλλά δεν μπορεί να βρίσκεται στα κάγκελα καθ’ όλη τη διάρκεια της τετραετίας. Πέρα από το γεγονός ότι δεν μπορεί να γίνει καμία συζήτηση, δεν είναι πρακτικό και για την ίδια. Ξέρουμε τι γίνεται όταν κάποιος διαρκώς φωνάζει «λύκος στα πρόβατα».
Ισως πρέπει να δούμε την τοξικότητα του ΣΥΡΙΖΑ ως το πυώδες σπυρί μιας Αριστεράς χωρίς θεωρία και προσανατολισμό, αλλά με προπαγανδιστικά εργαλεία του περασμένου αιώνα.
Στην αξιωματική αντιπολίτευση δεν αρκέστηκαν στη ρητορική περί «καταστροφικής κυβέρνησης». Πέρασαν σε μια ακόμη πιο αχρείαστη υπερβολή. Μίλησαν για την «καταστροφικότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης». Αν ισχύει αυτό, τότε τι πρέπει να ειπωθεί για τις –κατά τον ΣΥΡΙΖΑ– «κυβερνήσεις του παρωχημένου δικομματισμού, που μας χρεοκόπησαν»; Εντάξει! Δεν περιμέναμε να πει κάτι κακό για τις κυβερνήσεις Καραμανλή, οι οποίες τίναξαν τη δικομματική μπάνκα στον αέρα· τόσα και τόσα στελέχη της αξιοποίησε. Αλλά το πρόβλημα είναι πως η μια υπερβολή φέρνει την άλλη και οι δυο μαζί τον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή το μόνο που δεν ακούσαμε κατά την τρέχουσα προεκλογική περίοδο είναι ότι «λιποθυμούν παιδάκια από την πείνα στα σχολεία».
Ειπώθηκαν πολλά και δίκαια για την τοξικότητα του λόγου του ΣΥΡΙΖΑ, για τις χυδαιότητες των τρολ του και τον γενικότερο «εκτσογλανισμό της πολιτικής», όπως προσφυώς είπε ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος. Ισως πρέπει να δούμε αυτή την τοξικότητα ως το πυώδες σπυρί μιας Αριστεράς χωρίς θεωρία και προσανατολισμό, αλλά με προπαγανδιστικά εργαλεία του περασμένου αιώνα. Στην πρώιμη Μεταπολίτευση, σε συζητήσεις με κομμουνιστές όταν κάποιος έλεγε «μα οι άνθρωποι στη Δύση περνάνε καλύτερα», η απάντηση ήταν «νομίζουν…». Ναι, δεν υπήρχε τότε τόσος λυρισμός σαν του κ. Νίκου Ξυδάκη. Το «σύνδρομο της Στοκχόλμης», ως όρος, δεν είχε εφευρεθεί και η ταινία «Ο θυρωρός της νύχτας» είχε μεν προβληθεί, αλλά ήταν προϊόν καπιταλιστικού φαντασιακού και συνεπώς ύποπτη.
Στην εποχή της πληροφοριακής έκρηξης και των 140 χαρακτήρων τα συμπτώματα της παλαιάς ασθένειας επιδεινώνονται. Γνωρίζοντας –εκ του Θεού της Ιστορίας– ότι έχουν δίκιο, δεν μπορεί παρά ο λαός να έχει άδικο και δυστυχώς δεν έχουν πια τα εργαλεία του Στάλιν για να τον διορθώσουν, όπως εξάλλου του αξίζει. Δεν έχουν θεωρία, ούτε την εργατικότητα να φτιάξουν. Συνεπώς το μόνο και βολικό εργαλείο που απέμεινε είναι να βρίζουν…