Το σημαντικότερο μήνυμα των εκλογών της 21ης Μαΐου είναι ένα. Ο κόσμος δεν τρώει κουτόχορτο και δεν πιστεύει σε εύκολες υποσχέσεις. Αντίθετα, θέλει σοβαρότητα, σχέδιο και όραμα για το μέλλον. Και αποδείξεις ότι οι κυβερνητικές δεσμεύσεις μπορούν να υλοποιηθούν και δεν είναι λόγια του αέρα.
Ο Μητσοτάκης πήρε το 40,7% της ψήφου γιατί έπεισε τον κόσμο ότι το σχέδιό του για επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα είναι εφικτό και τους χωράει όλους. Τους οικονομικά ανίσχυρους που στηρίχτηκαν πολλαπλώς τα τελευταία χρόνια για να αντιμετωπίσουν τις αλλεπάλληλες κρίσεις (πανδημία, πόλεμο στην Ουκρανία, ενέργεια). Αλλά και όσους περίμεναν από την κυβέρνηση να στρώσει τον δρόμο για την ανάπτυξη και να ενισχύσει το κύρος της χώρας διεθνώς.
Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ συνετρίβη στις εκλογές του Μαΐου χάνοντας 12 ποσοστιαίες μονάδες από τις εκλογές του 2019, αν και βρισκόταν στην αντιπολίτευση, γιατί επαναπαύτηκε στις δάφνες του 32%. Μολονότι ο Τσίπρας είχε δεσμευθεί ότι θα εκσυγχρονίσει το κόμμα και θα το στρέψει προς το Κέντρο, ελαφρώνοντάς το από τα ακραία πολιτικά «βαρίδια», έκανε το αντίθετο. Αφησε τους Πολάκηδες να τον τραβάνε από το αριστερό μανίκι και επέμεινε στη μηδενιστική αντιπολίτευση, που αρνείται τα πάντα και δεν παραδέχεται τίποτα. Υιοθετώντας μάλιστα το παρωχημένο αφήγημα των κοινωνικών δικτύων για μια διχασμένη κοινωνία λίγων προνομιούχων και πολλών απελπισμένων, θεώρησε ότι ήταν αρκετό να περιμένει αυτάρεσκα κάτω από το δέντρο της εξουσίας έως ότου η Ν.Δ. φθαρεί και πέσει σαν σάπιο μήλο.
Ενδεικτικό της αδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ να αντιληφθεί την πραγματικότητα στη χώρα, είναι ότι δεν κατάφερε με το διχαστικό αφήγημά του να πείσει ούτε τους παραδοσιακούς αριστερούς ψηφοφόρους των εργατικών συνοικιών του λεκανοπεδίου –στο Πέραμα, στον Κορυδαλλό, στο Κερατσίνι και στη δυτική Αθήνα–, οι οποίες ανέδειξαν πρώτο κόμμα τη Ν.Δ.
Η χώρα χρειάζεται ισχυρή κυβέρνηση, που να σπάει αυγά, και τεκμηριωμένη αντιπολίτευση, που να μην αφήνει τους κυβερνητικούς σε χλωρό κλαρί.
Τώρα, όσες αλλαγές κι αν κάνει στα επικοινωνιακά του ο ΣΥΡΙΖΑ –προβάλλοντας νέα πρόσωπα και αποσύροντας από την πρώτη γραμμή τα μπαρουτοκαπνισμένα στελέχη του κόμματος– δεν μπορεί να πείσει κανέναν ότι άλλαξε τα πιστεύω του και είδε, αίφνης, τον κόσμο χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς του φανατισμού και της ιδεοληψίας. Στις 25 Ιουνίου, η χώρα θα έχει πιθανότατα αυτοδύναμη κυβέρνηση της Ν.Δ., διότι ο ελληνικός λαός δείχνει να εμπιστεύεται τον Μητσοτάκη για να ολοκληρώσει το έργο που ξεκίνησε. Και να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις σε τομείς που δεν τόλμησε να αγγίξει την πρώτη τετραετία, στην υγεία, στη Δικαιοσύνη, στη λειτουργία του κράτους, στην ενίσχυση των θεσμών.
Το στοίχημα της νέας κυβέρνησης είναι να σηκώσει τα μανίκια αμέσως και να βάλει φουλ τις μηχανές από τις πρώτες κιόλας ημέρες στη σύγκρουση με τα «κακώς κείμενα» και τις χρόνιες παθογένειες της χώρας. Η μεγάλη παγίδα της δεύτερης κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι η αλαζονεία και η αυταρέσκεια που γεννάει η πολιτική κυριαρχία – το «καλάμι» του κάθε υπουργού ο οποίος αισθάνεται πως τα ξέρει όλα, πολύ καλύτερα απ’ όλους τους άλλους.
Ομως η νέα τετραετία έχει ένα ακόμη μεγάλο στοίχημα, που αφορά την αποδυναμωμένη αντιπολίτευση. Η ισοπεδωτική και αλλοπρόσαλλη τακτική τού «όχι σε όλα», που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι καταστροφική για τη χώρα εάν επαναληφθεί. Απαιτείται αντιπολίτευση που να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Να κάνει έλεγχο στην κυβέρνηση στα στραβά και να τη στηρίζει στα σωστά. Ενα ρόλο που το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη μπόρεσε να επιτελέσει. Υπερψήφισε τα σημαντικά νομοθετήματα της Ν.Δ. (αμυντικές συμφωνίες με ΗΠΑ – Γαλλία, αγορές οπλικών συστημάτων, επιδόματα στις περιόδους κρίσεων, το μπλόκο Κασιδιάρη κ.λπ.). Και από την άλλη, άσκησε δριμεία κριτική στα λάθη και στις παραλείψεις της κυβέρνησης (υποκλοπές, τραγωδία στα Τέμπη, κομματικές τοποθετήσεις στο Δημόσιο).
Η χώρα, για να προχωρήσει συντεταγμένα και αποτελεσματικά, χρειάζεται ισχυρή κυβέρνηση με σχέδιο και ιδέες, αλλά και σοβαρή, τεκμηριωμένη αντιπολίτευση, που δεν θα αφήνει τους κυβερνητικούς ούτε στιγμή σε χλωρό κλαρί.
