Λέγαμε για τον τελικό κυπέλλου στο ποδόσφαιρο ότι κινδύνευε να μη διεξαχθεί ποτέ (εντέλει έγινε σε άδειο γήπεδο – μια κατάντια) και τελικώς μας ήρθε από το μπάσκετ: δεν τελείωσε ποτέ το πέμπτο και τελευταίο παιχνίδι μεταξύ Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ εξαιτίας σοβαρών επεισοδίων που προκάλεσαν οπαδοί του ΠΑΟ, ο οποίος έχανε με μεγάλη διαφορά σε εκείνο το χρονικό σημείο.
Αποτέλεσμα; Ο φετινός πρωταθλητής βγήκε στα χαρτιά, καθώς ο αγώνας κατακυρώθηκε στον Ολυμπιακό. Ο Παναθηναϊκός, όχι μόνον έχασε τον τίτλο, αλλά τώρα κινδυνεύει με αυστηρή τιμωρία.
Για να μην παρεξηγηθώ, να θυμίσω – γνωστοποιήσω ότι είμαι ΑΕΚ και όχι ιδιαίτερα φίλος της καλαθοσφαίρισης (παραδοσιακός ποδοσφαιρόφιλος γαρ). Συνεπώς, δεν τίθεται ζήτημα μεροληψίας. Και, βέβαια, όπως το ποδόσφαιρο έτσι και το μπάσκετ (όλος ο αθλητισμός και ειδικά ο ομαδικός) έχει έντονα κοινωνιολογικές, πολιτισμικές προεκτάσεις. Με άλλα λόγια, οι αθλητικές μας διοργανώσεις καθρεφτίζουν εγγενείς παθογένειες της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας – και, τελικώς, τη μιζέρια μας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που καταστρέφεται ένας αγώνας μπάσκετ ή κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές. Εχει σκοτωθεί κόσμος και σ’ αυτό το υποτίθεται περισσότερο ευγενές άθλημα, δεδομένου ότι, εν πολλοίς, αυτοί που επιδιώκουν την καταστροφή στο ένα, θα κάνουν το ίδιο και στο άλλο.
Σε μια πρώτη τοποθέτηση έως τώρα, η ηγεσία της ΚΑΕ Παναθηναϊκός καταδίκασε απερίφραστα τα επεισόδια, πλην όμως στο μεγαλύτερο μέρος της η τοποθέτηση αφορούσε τους «γκρι», δηλαδή τους διαιτητές, οι οποίοι έκαναν ό,τι μπορούσαν από το πρώτο λεπτό για να περάσουν το μήνυμα στους «πράσινους» ότι δεν έχουν καμία ελπίδα για τον τίτλο.
Ομολογώ ότι δεν έχω άποψη, δεν είδα τον αγώνα, αλλά για να είμαι ειλικρινής, αυτό δεν έχει σημασία. Χθες μπορεί να αδικήθηκε ο ΠΑΟ, αύριο θα αδικηθεί ο Ολυμπιακός, μεθαύριο η ΑΕΚ κ.ο.κ.
Υπάρχει μία και μόνο λογική του παραλόγου: όταν κερδίζει η ομάδα μας, όλα είναι καμωμένα τέλεια ή περίπου τέλεια. Οταν χάνει, ένα ολόκληρο σύμπαν συνωμοτεί εναντίον της για να χάσει. Οπότε, δεν θα αφήσουμε τίποτα όρθιο.
Η παιδιάστικη αυτή νοοτροπία δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο θερμοκέφαλων οπαδών (ανεξαρτήτως ομάδας). Είναι και πολλών παραγόντων των διοικήσεων.
Η ανακοίνωση της ομάδας που προκάλεσε τα επεισόδια (και που ζημιώθηκε η ίδια) έχει το κλασικό «ναι μεν, αλλά…»: όχι στα επεισόδια, αλλά ο κόσμος που πλήρωσε για να δει την ομάδα του εξοργίστηκε από τη διαιτησία κ.ο.κ. Δεν γίνεται όμως έτσι δουλειά.
Ο μοναδικός τρόπος να σταματήσει αυτό το αίσχος είναι οι παράγοντες όλων των μεγάλων συλλόγων να κάνουν μια από κοινού προσπάθεια ώστε αυτό να αλλάξει. Αλλά ποιος στ’ αλήθεια θέλει να αλλάξει;
