Δεν βρέθηκε κάποιος δάσκαλος στα έξι χρόνια του δημοτικού να αντιληφθεί ότι ο Νικόλας πάσχει από δυσλεξία. Ισως ήταν πρόωρα τα σημάδια, ίσως οι δάσκαλοι δεν έχουν ενημέρωση για τέτοιες περιπτώσεις. Αλλωστε και οι γονείς κατάλαβαν πως κάτι τρέχει όταν το παιδί έφτασε στις αρχές της Β΄ Γυμνασίου. Εκεί που τα συμπτώματα αρχίζουν να γίνονται εμφανή. Αφού οι γονείς πήραν δύο διαγνώσεις από ιδιωτικά κέντρα, κατέθεσαν την αίτηση στο αρμόδιο ΚΕΔΑΣΥ, δηλαδή το Κέντρο Διεπιστημονικής Αξιολόγησης, Συμβουλευτικής και Υποστήριξης ατόμων με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Η αίτηση κατατέθηκε τον Φεβρουάριο και τέσσερις μήνες μετά η απάντηση των υπευθύνων του κέντρου στους γονείς είναι πως θα έχουν διάγνωση το νωρίτερο σε ένα χρόνο! Ακόμη πιο αποκαρδιωτικό είναι πως παλαιότερα η απάντηση δινόταν μετά τρία χρόνια. Η μόνη περίπτωση να επισπευστεί η διαδικασία στο ΚΕΔΑΣΥ είναι το παιδί να εμφανίσει και ψυχιατρικά προβλήματα… Για να γίνει αντιληπτό το εύρος του προβλήματος, με βάση τα διεθνή στοιχεία, δυσλεξία εμφανίζεται στο 10%-15% των παιδιών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Η παλιά, κακή, βασανιστική δημόσια διοίκηση βρυχάται. Τα σχολεία αρνούνται να δεχθούν ότι ένα παιδί αντιμετωπίζει ειδικές μαθησιακές δυσκολίες, όπως είναι η δυσλεξία, εάν οι γονείς δεν προσκομίσουν βεβαίωση από το ΚΕΔΑΣΥ. Τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα δεν βρίσκονται στο… οπτικό πεδίο του υπουργείου Παιδείας και μάλλον θεωρείται ότι είναι τα μόνα –σε αντιδιαστολή με τα δημόσια– που μπορεί να κολλήσουν τον ιό της διαφθοράς. Απάντηση στη διαφθορά δεν είναι η ισοπεδωτική καχυποψία, αλλά ο ισχυρός ελεγκτικός μηχανισμός.
Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν έχει τις κεραίες να βοηθήσει τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Ο Νικόλας ίσα που ξεπερνά τη βαθμολογική βάση στα φιλολογικά μαθήματα. Αντίθετα, είναι άριστος σε Μαθηματικά, Φυσική, Χημεία, Βιολογία. Ποιο το μέλλον του όταν θα πάρει τη βεβαίωση του ΚΕΔΑΣΥ; Να την αξιοποιήσει για τυπικούς λόγους, αλλά το εκπαιδευτικό σύστημα θα τον έχει χάσει. Τι του μένει να κάνει; Να επιλέξει ένα πρόγραμμα ΙΒ ή σπουδές στο εξωτερικό. Οι γονείς του αντέχουν τα έξοδα. Οσο για τα υπόλοιπα παιδιά, των μη εχόντων; Θα κρυφτούν κάτω από το χαλί, υπό το βάρος της ελληνικής γραφειοκρατίας και της δύναμης της αδράνειας.
